BOUblog

Naar Polen voor 100 zloty!

Op 3 september jl. is dhr. Essen definitief veroordeeld tot overlevering aan Polen, om daar te worden berecht voor een vermeende corruptie, te weten een poging tot omkoping in mei 2002 (7 jaar geleden!) met 100 zloty (21 euro!) van een cipier te Bydgoszcz, waar de nu opgeëiste persoon toen in voorarrest zat. Uit het pleidooi van mr. Knoops voor de Internationale Rechtshulp Kamer te Amsterdam bleek reeds dat het hier om een misverstand gaat.

Dhr. Essen, een tuinder, had met twee Nederlandse compagnons in Polen een agrarisch bedrijf opgezet, dat in 2002 failliet ging, waarna dhr. Essen in Polen werd gearresteerd op verdenking van malversaties. Omdat zijn vrouw aanvankelijk niet werd geïnformeerd hoe ze geld op zijn gevangenisrekening kon storten, heeft ze hem 100 zloty gestuurd, waarop hij aan een bewaker vroeg om het geld op zijn rekening te zetten. De bewaker begreep hem verkeerd, maar uit het feit dat het geld een paar maanden later inderdaad op zijn rekening is gestort, blijkt dat het misverstand was opgelost!

Wat op zijn arrestatie in Polen volgde, is ook een soort kafka, want dhr. Essen spreekt geen Pools. Hij was slechts verantwoordelijk voor de productie, dus niet voor het financiële beleid van de onderneming. Bewijzen van zijn onschuld, onder andere blijkend uit de financiële administratie, verdwenen echter spoorloos na overhandiging aan het Poolse OM. De machines die reeds in beslag genomen waren door de belastingdienst, bleken in de aanklacht zogenaamd te zijn verduisterd door dhr. Essen. Wat betreft corruptie heeft Polen een naam hoog te houden, maar iemand die de taal niet verstaat, wordt wel erg gemakkelijk tot doelwit en tot slachtoffer gemaakt.

Omdat dhr. Essen in de Poolse gevangenis ziek werd, terwijl er geen enkel uitzicht was op het einde van zijn voorarrest, heeft hij een valse bekentenis ondertekend. De Poolse officier van justitie had hem beloofd dat hij dan vrij zou komen, maar dat bleek niet waar. Pas na 11 maanden voorarrest kwam dhr. Essen op borgtocht vrij en later is hij op grond van die valse bekentenis twee maal bij verstek veroordeeld tot in het totaal ruim 2 jaar effectief. In het EAB wordt nu ten eerste gevraagd om overlevering om die straffen ten uitvoer te leggen, maar volgens art. 6 lid 2 Ovl. kan dat niet: “Overlevering van een Nederlander wordt niet toegestaan indien deze is gevraagd ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een hem bij onherroepelijk vonnis opgelegde vrijheidsstraf.” Daarom is aan het EAB nog een delict toegevoegd, te weten die vermeende corruptie met 100 zloty.

Een overlevering op grond van dit flinterdunne, uiterst doorzichtige bagatel, lijkt duidelijk in strijd met art. 11 Ovl.: De overlevering wordt niet toegestaan in gevallen, waarin naar het oordeel van de rechtbank een op feiten en omstandigheden gebaseerd gegrond vermoeden bestaat, dat inwilliging van het verzoek zou leiden tot flagrante schending van de fundamentele rechten van de betrokken persoon, zoals die worden gewaarborgd door het EVRM.

Art. 3 EVRM zegt: Verbod van foltering

Niemand mag worden onderworpen aan folteringen of aan onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen.

De situatie in de Poolse gevangenissen is echter zo erbarmelijk, dat er voortdurend sprake is van een onmenselijke en vernederende behandeling. Hoewel de Europese norm voorschrijft dat iedere gevangene recht heeft op 6 vierkante meter leefruimte, hebben gevangenen in Polen slechts anderhalf tot twee vierkante meter celruimte per persoon, waarbij ze met 8 tot 10 man in een cel zitten. Daar verblijven ze dan minstens 23 uur per dag! De overvolle cellen met gammele stapelbedden, het gebrek aan frisse lucht en hygiëne, het ongezonde en onsmakelijke voedsel, de grimmige bewakers, het ontbreken van adequate medische zorg en de afwezigheid van iedere vorm van ontspanning, maken de detentie tot een langzaam maar zeker ziekmakende vorm van foltering. Het aantal pogingen tot zelfmoord is in de Poolse gevangenissen dan ook schrikbarend hoog. De ervaringen van Robert Hörchner spreken daarbij boekdelen!

Art. 6 EVRM zegt: Recht op een eerlijk proces.

Dit zogenaamde 100 zloty-corruptie-EAB is zo doorzichtig, dat dhr. Essen zeker geen eerlijk proces kan verwachten. Een misverstand van 7 jaar geleden wordt aangekruist als “corruptie”, een van de misdrijven waarvoor het vereiste van dubbele strafbaarheid niet geldt. Corruptie is immers als delict opgenomen in de lijst van het Kaderbesluit. In Nederland zal men niet worden vervolgd wegens “poging tot omkoping” met 21 euro, maar in Polen kan een dergelijk “delict” leiden tot een langdurig voorarrest, dat kennelijk meestal na een klein jaar met een borgsom kan worden afgekocht. Omdat dhr. Essen reeds (ten onrechte en bij verstek!) veroordeeld is, kan men in Polen echter ook overgaan tot tenuitvoerlegging van de gevangenisstraf! Een dergelijk oneigenlijk gebruik van het EAB lijkt in dit geval zelfs voorzienbaar.

We hoeven dit Poolse EAB maar even tegen het licht te houden, om in te zien dat het in alle opzichten onredelijk is. Het vonnis van de Internationale Rechtshulpkamer (IRK) luidt echter, kort samengevat:

Overlevering wordt gevraagd van een Nederlander voor het uitzitten van twee onherroepelijke vrijheidsstraffen. Hiervoor wordt de overlevering geweigerd. Overlevering wordt toegestaan voor vervolging van nieuw feit (“corruptie”). Verweren gevoerd ten aanzien van artikel 7, eerste lid, a, sub 1 OLW, een onschuldverweer, artikel 11 OLW (overschrijding redelijke termijn, geen eerlijk proces te verwachten, schending proportionaliteitsbeginsel) humanitair verweer. Alle verweren zijn verworpen.

Aldus wordt dhr. Essen overgeleverd aan Polen op grond van een door en door corrupt EAB, inhoudend een misverstand rond 100 zloty, hetgeen kan leiden tot langdurige detentie onder erbarmelijke omstandigheden. Het enige wat dhr. Essen nog restte, was een kort geding tegen de Staat, doch dit is geen vorm van hoger beroep, maar een oneigenlijke rechtsgang die de procedure alleen maar wat kan vertragen.

Het definitieve vonnis van de Haagse KG-rechter, rolnummer 353569 / KG ZA 09-996, gewezen op 3 september 2009 door mr. H.F.M. Hofhuis, volgt op een vorig vonnis waarin de voortvluchtige hr. Essen werd gesommeerd om zich binnen 2 dagen te melden bij het OM voor een psychiatrisch onderzoek, waaruit zijn detentieongeschiktheid zou moeten blijken. Aan zijn eerdere voorarrest in Polen heeft dhr. Essen namelijk een posttraumatische stressstoornis overgehouden, waardoor een hernieuwde detentie in Polen voor hem desastreuze gevolgen zou kunnen hebben. Omdat dhr. Essen weet (en vreest!) wat hem in Polen te wachten staat, heeft hij zich niet durven melden bij het OM. Een psychiatrisch onderzoek door het OM verschaft dhr. Essen immers geen enkele garantie dat hij daarna niet alsnog aan Polen zal worden overgeleverd… Dhr. Essen heeft weliswaar PTSS, maar hij is kennelijk nog niet helemaal rijp voor de psychiater.

Voor het eerst sinds Nederland in 1945 werd bevrijd van de Duitse bezetting, is nu een onschuldige Nederlandse tuinder ondergedoken uit angst voor deportatie naar Polen. Helaas zullen de Amerikanen of Canadezen ditmaal niet komen om deze onderduiker uit zijn benarde positie te bevrijden. Toch kan deze toestand niet blijven duren! Dhr. Essen is beslist geen crimineel of terrorist, terwijl het EAB toch bedoeld was om het internationale terrorisme en de zware criminaliteit te bestrijden. De daartoe vereenvoudigde procedure die zou moeten leiden tot een snellere rechtsgang, blijkt nu te leiden tot deze absurde en uiterst trieste situatie!

Van een vonnis van de IRK is volgens de Overleveringswet geen hoger beroep mogelijk. De Amsterdamse rechtbank kan dus vrijelijk besluiten tot schending van de mensenrechten, zonder dat een hogere instantie deze rechtbank kan terugfluiten. Ook hoeft de IRK het EAB slechts marginaal te toetsen, zodat men de feiten en omstandigheden rond het vermeende delict volledig buiten beschouwing kan laten. Inmiddels is dat door de uitspraak in de zaak Hörchner vaste jurisprudentie: bewijzen van onschuld doen voor de IRK niet ter zake. Een kort geding tegen de Staat biedt daarbij geen uitkomst, het is een lapmiddel dat slechts kan leiden tot uitstel. Deze wet biedt een door het buitenland opgeëiste persoon geen enkele garantie! Een beroep op het Europese Hof is evenmin mogelijk, omdat daarvoor eerst de volledige rechtsgang in het buitenland moet zijn doorlopen. Dank zij de huidige jurisprudentie kan iedereen worden overgeleverd aan willekeurig welk ander Europees land, zonder enig bewijs van schuld, en dat nog wel voor een bagatel!

De advocaat van dhr. Essen, mr. Knoops, heeft de voorzieningenrechter nog gevraagd om eerst het Europese Hof om een beschikking te vragen, dit met toepassing van de nieuwe prejudiciële spoedprocedure, omdat het hier slechts gaat om een bagatel. De rechter sloot zich echter aan bij de formulering van de IRK, dat het hier geen bagatelzaak betreft, omdat het geschonden rechtsbelang maatgevend zou zijn. Volgens mij is dat pure juridische flauwe kul! Het gaat om een misverstand rond 100 zloty, dat door een corrupte Poolse rechter wordt aangekruist als “corruptie”. Het EAB voor dhr. Essen is zo evident corrupt, dat deze overlevering zeker niet bijdraagt aan de bestrijding van de corruptie in Polen, maar deze corruptie daarentegen steunt en in stand houdt.

Opvallend in de zaak Essen is enerzijds het gemak waarmee een beroep op de mensenrechten werd verworpen, terwijl anderzijds de overeenkomsten met de zaak Hörchner pijnlijk in het oog springen: dezelfde Poolse rechter (mr. A. Bauk), dezelfde Poolse gevangenis (Bydgoszcz) en dezelfde Nederlandse officier van justitie (mr. H. Festen). Dezelfde krakkemikkige rechtsgang, die overigens geldt voor iedereen. En hetzelfde onrechtvaardige vonnis: overleveren! Met nadruk wijs ik nogmaals op het feit dat de onschuld van Robert Hörchner vast staat, terwijl hij na 10 maanden voorarrest in Polen op borgtocht vrij is en dus nog altijd in eerste instantie moet worden berecht! Pas daarna kan hij zich beklagen over de onterechte detentie en ook zijn borg terugvragen. Daarom schuift men in Polen dit soort zaken door naar de onderste bureaulade.

Als de Overleveringswet tot dergelijke resultaten leidt, dan moet die wet worden gewijzigd! Het resultaat van deze zogenaamde rechtsgang is namelijk in strijd met ieder gevoel of begrip van recht. Deze wet is ontworpen door Joris D., onze SG van justitie die keer op keer in opspraak raakte wegens (vermeende?) pedofilie, maar die met de Overleveringswet tevens blijk geeft van volslagen incompetentie, oftewel de afwezigheid van ook maar enig democratisch rechtsgevoel. De wet is in 2003 door de Kamers gejaagd door minister Donner, die zijn SG de hand boven het hoofd bleef houden, ook toen deze openlijk in de media werd beschuldigd van pedofilie. De huidige minister van justitie Hirsch Ballin doet precies hetzelfde, terwijl hij met zijn nietszeggende antwoorden op de Kamervragen over de zaak Hörchner de corrupte status quo alleen maar handhaaft. De Overleveringswet past echter volstrekt niet in ons rechtsbestel!

Binnen het huidige wettelijke kader is er geen enkele instantie die de IRK kan controleren en eventueel corrigeren. Dat daarmee de willekeur tot norm werd verheven, blijkt duidelijk uit de zaak Essen. Niet alleen zal er spoedig een oplossing moeten worden gevonden voor hen die van deze wet het slachtoffer zijn, maar van nog groter belang lijkt me dat die Overleveringswet wordt gewijzigd, zodat hoger beroep en cassatie mogelijk worden en er ook (summier) kan worden gekeken naar de onderliggende feiten. De overlevering zou moeten worden geweigerd bij duidelijke bewijzen van onschuld en eveneens bij een duidelijke corruptie in het EAB, zoals het verzoek tot overlevering voor een bagatel! Want naar Polen voor 100 zloty, dat kan echt niet in de Nederlandse rechtsstaat! Het is pure willekeur!

Ceterum censeo Joris D. strafrechtelijk… wordt vervolgd.

8 Reacties op “Dhr. Essen veroordeeld tot overlevering aan Polen”