Steun jij DeWereldMorgen.be al?

Deze nieuwssite is niet-commercieel, onafhankelijk en 100% gratis voor iedereen.
Dat is enkel mogelijk door de steun van onze lezers.
Wij hebben jouw steun hard nodig!

Ja, ik wil steunen

Sluit dit venster

about
Toon menu

Het jaar dat bankiers eerste minister werden

De financiële markten zetten niet alleen landen en regeringen onder druk. Ze vervangen nu ook zittende premiers door niet verkozen bankiers, die dan ook nog eens liefst op de loonlijst hebben gestaan van Goldman Sachs.
dinsdag 15 november 2011

Vindt u dit artikel de moeite? Geef ons dan uw fair share.

“In amper twee weken tijd neemt Goldman Sachs zowel de Europese Centrale Bank als Italië over”, luidt de cynische commentaar op de traderblog Zerohedge. Mario Draghi, van 2002-2005  vicevoorzitter en algemeen directeur van Goldman Sachs International, staat sinds 1 november aan het hoofd van de ECB.

Dit weekend nam de Italiaanse premier Berlusconi ontslag. Hij wordt opgevolgd door Mario Monti. Ook Monti stond op de loonlijst van de Amerikaanse bank. Hij was (is?) internationaal adviseur van Goldman Sachs, zo staat te lezen in zijn cv op de website van de Europese Commissie.

“Dit is de bende criminelen die ons met de financiële ramp opzadelde. Het is alsof je brandstichters vraagt om het vuur te blussen”, luidt de commentaar in de krant Il Giornale. Die krant is net zoals zoveel Italiaanse media in handen van Berlusconi, wat de scherpe maar daarom niet minder terechte reactie verklaart.

Berlusconi is de tweede premier in een week tijd die de baan moet ruimen onder druk van de 'financiële markten', zeg maar de speculanten. De Griekse premier Papandreou werd vervangen door Loukas Papadimos. Ook in Griekenland is de hand van Goldman Sachs zichtbaar. De bank hielp Griekenland om de overheidscijfers op te smukken zodat het land de eurozone kon worden ingeloodst.

Dat gebeurde door schulden om te toveren in complexe financiële producten. Voor die diensten betaalde Griekenland in 2001 300 miljoen dollar aan Goldman Sachs. Papadimos was op dat moment gouverneur van de Nationale Bank van Griekenland.

Draghi die pas een jaar later bij Goldman Sachs arriveerde, verdedigde zich in het Europees Parlement dat hij niets van die diensten afwist. Is het geloofwaardig dat ook Papadimos van niets wist? En wat zegt dat dan over zijn kwaliteiten?

Draghi en Papadimos hebben nog iets gemeen. Zij zijn beiden lid van de Trilaterale Commissie, een organisatie die in 1973 werd opgezet door de bankier David Rockefeller. In 1981 wijdde Noam Chomsky een deel van zijn boek Radical Priorities aan de Trilaterale Commissie. De invloed van die club op de regering van de Amerikaanse president Carter zou te groot geweest zijn, vond Chomsky.

Chomsky richtte zijn pijlen ook op een rapport van de Trilaterale Commissie dat in 1975 verscheen. Dat rapport met de titel 'The crisis of democracy' ijverde voor "a greater degree of moderation in democracy", zodat iets kon worden gedaan aan het "teveel aan democratie" van de voorbije decennia.

"The effective operation of a democratic political system usually requires some measure of apathy and noninvolvement on the part of some individuals and groups”, zo is in het rapport te lezen. De democratie kan enkel werken als een deel van de burgers apathisch blijft, iets wat in de jaren '60 en begin jaren '70 niet het geval was.

Ondertussen is de democratie al zo gematigd dat kopstukken van de Trilaterale Commissie zonder verkiezingen op politieke sleutelposities terechtkomen.

Na de VS (waar topman Hank Paulson onder Bush minister van Financiën werd) vinden de Goldman Sachs-boys ook in Europa de weg naar de politiek. De bank is nochtans onderwerp van een onderzoek naar fraude. Goldman Sachs begon al in 2006 te gokken op een instorting van de Amerikaanse huizenmarkt, terwijl het toen nog volop cliënten overtuigde om mee te doen aan de immobiliënluchtbel.

Eén ding is zeker. Banken als Goldman Sachs hebben bijzonder weinig last gehad van de crisis die ze zelf veroorzaakten.

reageer

20 reacties

  • door Le grand guignol op dinsdag 15 november 2011

    Een meer dan terechte opmerking die de reguliere media vanwege hun sensatiezucht - bewust - laten passeren. De media-aandacht gaat uit naar het vertrek van Berlusconi; de Italiaanse bevolking viert feest en ondertussen krijgen ze de besparingsstrop om de nek gelegd. Ooit werd de pers uitgeroepen als waakhond van de democratie, vandaag zorgt de media ervoor dat de democratie en het volk zachtjes in slaap gewiegd worden. Een initiatief als de G1000, met toch wel een beperkte democratische representativiteit en legitimiteit, wordt de hemel ingeprezen, terwijl langs de achterdeur de democratie tussen zes planken naar buiten wordt gedragen. In de VS heeft men vandaag, bij een volksvergadering van de 'Occupy-movement', Goldman Sachs veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid ( http://therealnews.com/t2/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=74&jumival=7589 ); in Europa worden de desbetreffende schurken, op ondemocratische wijze - om maar niet te zeggen antidemocratische wijze - binnengehaald. In Griekenland en Italië komt de regering ten val, onder meer ten gevolge van de druk van 'de markten', en vervolgens lapt men de democratie aan z'n laars om die 'markten', alsook zichzelf en de eigen neoliberale Europese droom - een nachtmerrie voor de Europese bevolking - tevreden te stellen. In een democratie horen er verkiezingen te komen wanneer de regering valt; het aanstellen van een techno- / eurocratisch zakenkabinet mag men dan ook beschouwen als een stille staatsgreep. Van Rompuy - zelf niet democratisch verkozen - stelt overigens hetzelfde scenario, i.e., een zakenkabinet, voor als oplossing voor België. De neoliberale 'self fulfilling prophecy' en zijn antidemocratische overtuiging vieren hoogtij; de democratie moet bakzeil halen; de bevolking slaapt rustig verder en laat zich zonder enige ophef onder curatele plaatsen. Begrijpen wie begrijpen kan!

    Ook The Real News Network stelt zich vragen bij de desbetreffende praktijken: "Austerity and the Destruction of Democracy" ( http://therealnews.com/t2/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=74&jumival=7102 )

    Trouwens, nog eens een keer het boek van Sheldon Wolin (2008) aanprijzen bij de lezers, opdat ze in geuren en kleuren te horen - lezen - krijgen wat er eigenlijk aan de gang is en dat we afstevenen op een 'managed democracy' en 'inverted totalitarianism': ["a greater degree of moderation(!!) in democracy" (cf. Rapport Trilaterale Commissie)]

    * Wolin, S.S. (2008). Democracy incorporated: Managed democracy and the specter of inverted totalitarianism. New Jersey, US: Princeton University Press. (isbn: 9780691135663) [ http://press.princeton.edu/titles/9175.html ]

    Een ander onthullend boek met betrekking tot de 'hold-up' van de bankiers:

    * Johnson, S., & Kwak, J. (2010). 13 bankers. The wall street takeover and the next financial meltdown. New York, US: Pantheon Books. (isbn: 9780307379054) [ http://www.randomhouse.com/book/201467/13-bankers-by-simon-johnson-and-james-kwak / http://13bankers.com ]

    Het boek begint met een prachtig citaat:

    "They were careless people, Tom and Daisy—they smashed up things and creatures and then retreated back into their money or their vast carelessness, or whatever it was that kept them together, and let other people clean up the mess they had made" (Fitzgerald, F.S.: The Great Gatsby).

    Voor de annalen zal ik de 13 schurken even oplijsten: * Ken Chenault, American Express * Ken Lewis, Bank of America * Robert Kelly, Bank of New York Mellon * Vikram Pandit, Citigroup * John Koskinen, Freddie Mac * Lloyd Blankfein, Goldman Sachs * Jamie Dimon, JPMorgan Chase * John Mack, Morgan Stanley * Rick Waddell, Northern Trust * James Rohr, PNC * Ronald Logue, State Street * Richard Davis, US Bank * John Stumpf, Wells Fargo

  • door Piet De bisschop op dinsdag 15 november 2011

    Zondag oreerde de achtbare Eurocommissaris Karel De Gucht nog dat België wel eens de volgende prooi van de financiële markten (wie zijn ze ?) zou kunnen worden. Hij werd op zijn wenken bediend want maandag ging de rente op de staatsobligaties fuks de hoogte in. Voor alles een slecht geregisseerde opvoering, bedoeld om de angst en onrust bij de goegemeente aan te wakkeren. Chantage van dezelfde "financiële markten" die nu besturen wat zij drie jaar geleden hebben veroorzaakt (zie hoger). Of zijn de regeringsleiders andere bankiers ? Helemaal niet : het gaat immers over hetzelfde geld, op dezelfde financiële markten waar (behalve een paar futuliteiten) niets is aan veranderd. Niet aan de beurzen, niet aan de grote vermogens en winsten, het bankgeheim... Alles zit nog hoog en droog waar het veilig geborgen en verborgen blijft. En wij maar inleveren...

  • door George Orwell op dinsdag 15 november 2011

    Change we believe in... Changing… Of the puppets...

  • door froels op dinsdag 15 november 2011

    Moet deze evolutie ons niet brengen tot een nieuw inzicht, een andere interpretatie van de feiten? De handelwijze van de bankiers, beurstraders, neoliberale beleidskeuzen - we zeggen dat ze een mislukking zijn; maar is dat wel zo, bekeken vanuit hun optiek? Ze hebben een stroom van geld tot stand gebracht van de overheden naar de private beleggers, en nu gaan de nieuwe regeringsleiders in Italië, Griekenland samen met het ECB, met de andere centrale banken (die allemaal private instellingen zijn die geen bevelen mogen ontvangen van de parlementen) ervoor zorgen dat de overheidstekorten worden opgevuld vanuit de bevolking. Dus een geldstroom van de gewone mensen naar de private beleggers. Het gaat over miljarden per dag. Dat is een echt succesverhaal, voor die beleggers; helemaal geen mislukking. Deze interpretatie is nuttig, omdat ze ons waarschuwt dat morele principes zoals rechtvaardigheid, solidariteit, eerlijke verdeling, of nog: wie de crisis veroorzaakte, moet ze ook betalen - geen enkel effect zullen hebben. Het doel van de financiële beleggers is verder winst te maken, en vooral geen controle van vakbonden, politici, regelgeving toe te staan: dat bedreigt hun toekomstige winsten. Deel van deze maatschappelijke visie is de 'opvoeding' van de publieke opinie: die wordt verzorgd door de media, die zelf afhankelijk zijn van commerciële sponsors en eigenaars. De VRT journalisten ontsnappen niet aan die mechanismen (sponsors, overstap van redacteurs en beheerders tussen diverse media...). Zoals een oorlog voorbereid en gemotiveerd wordt, zo worden de burgers nu overtuigd dat de schuldencrisis de schuld is van de sociale zekerheid, de luierikken, profiterende politiekers enz. Weg met de politici dus (tenzij nieuwe, maagdelijke zoals...?), weg uitkeringstrekkers, asielzoekers, overheidsambtenaren. De privé maakt tenmiste winst, dat is toch beter dan verspilzieke overheden. Dit is GEEN complot, maar eenvoudige logica van wie winst als doel, als opdracht, als ideaal heeft. Er zijn wel zwakke plekken in deze evolutie; maar die tasten de motivatie, de drive van miljoenen winstjagers niet aan. De zwakke plekken zijn 1) er zijn beleggers en ondernemers die malchance hebben, vooral op de beurzen: daar worden miljarden gewonnen, en tegelijk miljarden verloren. Soms gaan ze failliet: Lehman Bros, MF Global bijna, Dexia bijna. 2) als er veel geld wordt gedraineerd van overheden naar de private sectoren, en de lonen blijven laag, dan daalt de koopkracht, overal tegelijk. Dan daalt de afzet (consumptie) van veel bedrijven. Ze kunnen hun winstmarge behouden door te snoeien in het personeelsbestand, zoals al jaren aan de gang is (dat heet productiviteitsverhoging), maar op de duur zouden er wel eens te weinig kopers kunnen overblijven, voor sommige bedrijven (niet voor Porsche). Er zou ook steeds meer geld van beleggers kunnen afvloeien van de productieve sectoren en diensten (die meerwaarde scheppen), naar de financiële beleggingen die niets produceren, alleen maar geld van de enen naar de anderen verplaatsen. ECB baas Mario Draghi verlaagde de rente, zodat het lijkt alsof hij begrepen heeft dat een dalende economische activiteit gevaren meebrengt. Maar het geld blijft wel in dezelfde richting gaan: naar de banken, de private sectoren. Staten mogen niet lenen van de ECB, dat is lang geleden beslist.

    • door Le grand guignol op woensdag 16 november 2011

      Inderdaad, het kan nooit kwaad om de situatie vanuit andere perspectieven te bekijken, omdat het bijdraagt tot een kritische houding. Normaal gezien zou het ook moeten bijdragen tot een empathische houding. En ja, bekeken door de ogen van neoliberalen is dit natuurlijk een grandioos succesverhaal. Maar dat praat natuurlijk niet goed dat ze de protesten van de bevolking naast zich neerleggen en doen alsof hun neus bloed: 'goed bestuur', i.e., 'corporate governance', is in deze ten voordele van een uiterst beperkte groep mensen (1%) en kan nog bezwaarlijk goed bestuur worden genoemd. Op het vlak van empathie treffen we het evenmin. In de psychologie noemt men dat het 'fair-play'-principe: mensen gaan zich vooraleer ze handelen, althans in een humane context, verplaatsen in de ander en de consequenties van hun potentiële daden inschatten vanuit het perspectief van de ander. Op die manier zorgt een meervoudig perspectief (cognitief) tevens voor een affectieve gewaarwording volgens dewelke men beslist om de handeling, al dan niet, uit te voeren. De mogelijkheid tot 'ingebeeld aanvoelen' is het eigenlijke empathische vermogen van iemand.

      Maar, uit o.a. een vergelijkend onderzoek van Cohen (2010) is gebleken dat het innemen van perspectief en het empathisch aanvoelen niet gelijk lopen. Zo kijken zakenonderhandelaars wel door de ogen van de ander om op die manier in te schatten welke strategie men het beste kan volgen om zijn slag thuis te halen, maar die perspectiefname kadert enkel in functie van het (strategische) eigenbelang en verhindert het niet om er corrupte, destructieve en/of leugenachtige handelspraktijken op na te houden. Een empathische houding daarentegen zorgt ervoor dat men vanuit het eigen waardenkader (cf. 'fair-play') gaat handelen, waardoor het risico op manipulatie en corrupte praktijken afneemt: 'behandel de ander zoals u zelf behandeld wil worden'. Vooral wanneer er grote (financiële) belangen op het spel staan lopen perspectiefname en empathie minder gelijk. In wezen zou men kunnen stellen dat een competitieve ingesteldheid de perspectiefname vanuit het eigenbelang stimuleert, maar omdat deze hoofdzakelijk gericht is op het eigenbelang neemt het empathisch gehalte mogelijk af. Mogelijk vormt het één van de oorzaken voor de aanzienlijk destructievere houding van 'sharetraders' in vergelijking tot psychopaten (cf. onderzoek Noll & Scherrer: Spiegel Online International, 2011). Bij onderhandelingen is er sprake van een interpersoonlijk gebeuren waarbij de verantwoordelijkheid voor een mogelijk falen kan gedeeld worden tussen de onderhandelingspartners; de mate waarin de verantwoordelijkheid gedeeld wordt is afhankelijk van de empathie. Echter, vermits de empathie lager is bij competitief ingestelde onderhandelingspartners zal men: (1) zich weinig tot niet schuldig voelen en zeggen dat men geen schuld treft; (2) de schuld op de anderen afschuiven (cf. de houding van de Enron-top). Een dergelijke apathische houding wordt daarenboven versterkt door een gebrek aan empathie bij machtige mensen (Lammers, 2011). Persoonlijk deel ik de mening van Lammers: de bevolking moet de politieke leiders wijzen op hun immorele en onverantwoordelijke gedrag. Dat wordt evenwel moeilijk wanneer die politieke en financiële leiders, vanwege een competitieve ingesteldheid, te kampen hebben met een gebrek aan empathie. Daarom is massaal volksprotest niet alleen wenselijk; het is ook noodzakelijk. Tot slot is er ook nog een verschil tussen 'moreel denken' en 'moreel handelen', maar het zou me te ver leiden om dat in deze reactie uit de doeken te doen - er zijn boeken over volgeschreven (cf. Kant, Adorno, Dewey,...).

      * Cohen, T. (2010). Moral emotions and unethical bargaining: The differential effects of empathy and perspective taking in deterring deceitful negotiation. Journal of Business Ethics, 94(4), 569-579. doi: 10.1007/s10551-009-0338-z [ http://www.springerlink.com/content/340065413521tu25/abstract/ ] * Lammers, J. (2011, Juin 20). De corrumperende effecten van macht. Retrieved Juin 23, 2011, from http://www.socialevraagstukken.nl/site/2011/06/20/de-corrumperende-effecten-van-macht/ * Spiegel Online International (2011, September 26). Share Traders More Reckless Than Psychopaths, Study Shows. Retrieved October 17, 2011, from http://www.spiegel.de/international/zeitgeist/0,1518,788462,00.html

  • door Wouter Braeckman op woensdag 16 november 2011

    Ik kan enkel hopen dat de verontwaardiging zich niet langer beperkt tot de marge en dat er werkelijk iets gaat bewegen bij een groot deel van de bevolking!

  • door Wouter Braeckman op woensdag 16 november 2011

    Ik heb dit artikel al meermaals ingezonden, maar 't wordt met de dag actueler!!

    De 3 magische recepten van het neo-liberalisme, liberalisering, privatisering, en deregulering Ik heb het nooit verstaan, en waarschijnlijk zal ik het nooit verstaan. Ik kan geen rationeel antwoord vinden waarom Europa, met zijn geschiedenis van de sociaal-democratie, ooit is meegegaan in dat neo-liberale verhaal. Dat de Europese Commissie dat effectief heeft gesteund (de Bolkenstein-richtlijn is een prachtige illustratie) En ik heb nochtans al serieus gezocht naar rationele elementen. We proberen een iets of wat eerlijke wereld te creëren, het verschil tussen rijk en arm te temperen, de lasten in de wereld iets of wat gelijk te verdelen. En dan zo een systeem! Het is een verhaal dat in eerste instantie heel mooi klinkt, meer concurrentie, lagere prijzen voor de consument, meer keuze (alhoewel 't voordeel daar ook heel twijfelachtig is), het individu komt beter aan zijn trekken, enz., enz.. Maar dan stel ik me de vraag, is het niet aan de politiek om verder te kijken dan haar neus lang is? We laten de politiek niet meer regeren, het is gewoon de economie. De helft van de politiekers is niets meer of minder dan marionetten van de economie. Is het vreemd dat de helft van de politiekers een stevig zitje hebben in het bedrijfsleven? Leve het individualisme!! Wetten worden door het eindeloze gelobby van de bedrijven geschreven naar de hand van die bedrijven. En wie is de dupe? Jan met de pet. Toegegeven, ze zijn wel heel inventief als ze het woord democratisering gebruiken. The “American dream” wordt altijd de hemel ingeprezen. Waarbij wel wordt vergeten (lees: doelbewust genegeerd) dat het verschil tussen de rijken en de armen bijna nergens zo groot is, dat, als we over het groepje rijken praten, we babbelen over hooguit één procent van de bevolking (als het al zoveel is), dat de concurrentie bikkelhard is (de psychologische truc van houdt één ezel een wortel voor, en de rest zal wel volgen), dat je niet meer werkt om te leven maar leeft om te werken, als je ziek bent je een zaak voor hebt en de meesten over de grote plas twee banen hebben. En ik kan waarschijnlijk nog voorbeelden aanhalen, maar ik kan er niet direct opkomen. Dus ik ben eigenlijk nog altijd op zoek naar wat dit wondermooie nu is van “the American dream” Iedereen wordt er beter van (op korte termijn). Toch een fantastisch verhaal? “The American way of life”. Een fantastisch verhaal (je moet wel alleen in het nu leven en niet te veel denken aan de gevolgen) En nu hoor je dezelfde retoriek weer klinken als het gaat om een concurrentiëler Europa. Maar hebben we als samenleving niet de morele verantwoordelijkheid om ook eens achter ons te kijken. Door de fantastische recepten van het neo-liberale discours (IMF) hebben we het al naar de vaantjes geholpen in Afrika, de voorbeelden zijn zo talrijk dat ze bijna niet meer op te noemen zijn. En toch maar weer naar die aloude recepten, privatiseer, dereguleer en liberaliseer. Het valt zeker niet te ontkennen dat in bepaalde landen waar het economisch goed gaat de roep naar zo een hervormingen erg luid klinkt. Maar zijn we dan niet dringend toe aan een ander model? Zoals al gezegd, het klinkt allemaal heel mooi, en voor het afzonderlijk individu is het op korte termijn iets fantastisch. Ook dat er meer harmonisering moet komen in het beleid van iedere afzonderlijke lidstaat kan weinig op tegen zijn. Maar zoals de kaarten nu liggen, is het vooral een hervorming dat de economie moet dienen, een hervorming die maakt dat de greep van de economie op het publieke wordt versterkt, dat de kloof tussen rijk en arm groter wordt. Willen we daar echt naartoe???

    • door Le grand guignol op woensdag 16 november 2011

      hoe die Europese Unie tot stand gekomen is kan ik hier in het lang en breed uit de doeken doen, maar ik vrees dat er daarvoor geen plaats is. Vandaar dat ik u een aantal referenties meegeef. Het zijn weliswaar wetenschappelijke artikels, maar met een beetje zoekwerk op Google Scholar zou u een exemplaar op de kop moeten kunnen tikken. U zegt dat politici ondergeschikt zijn aan de economie, maar dat is slechts in beperkte zin het geval: politiek en economie zijn sterk verweven en politici bepalen de economische beleidslijnen; indien ze deze niet bepalen dan keuren ze deze alleszins goed. De ganse EU alsook zijn beleid, structuur en politici staan in dienst van het kapitaal en 'de markten' - beiden zijn nagenoeg hetzelfde. Het zijn dan ook de Europese Ronde Tafel van industriëlen (ERT) en de Trans Atlantic Business Dialogue (TABD) die vanaf het einde van de jaren '70 de Europese beleidslijnen beginnen uit te tekenen (van Apeldoorn, 2008; 2010). Voor de jaren '70 was de Europese droom op sterven na dood omdat de oorspronkelijke reden voor een unie, i.e., het vermijden van oorlog, verwaterde: de oprichting van de EGKS en later de EEG was voldoende om (vooral) Frankrijk en Duitsland als handelspartners in plaats van oorlogsvijanden door het leven te laten gaan. De wijze waarop het neoliberalisme vanaf de jaren '70 zijn veroveringstocht of 'creatieve destructie' (Harvey, 2006) begint, heeft veel te maken met het gegeven dat in de naoorlogse periode, meer bepaald in de Golden Sixties, de ongelijkheidsverschillen afnamen ten gevolge van de sociale welvaartsstaat. Bijgevolg had de elite schrik om in de toekomst nog meer van haar macht in te moeten boeten. In wezen vormt het neoliberalisme het strategische model (oorlogsmodel) voor een regressieve klassenstrijd, waarbij de kapitaalkrachtige elite zich opnieuw alle macht wil toeëigenen. Het neoliberale proces loopt gelijk met het globaliseringsproces dat het gemakkelijker moeten maken om kapitaal van de ene naar de andere plaats te versassen: mobiliteit en volatiliteit ten voordele van kapitaalaccumulatie. Zoals u zegt werd het neoliberale model reeds op vele plaatsen toegepast (1e keer: Chili 1973) met behulp van de Wereld Bank, het IMF en de WHO - ze vormen de Washington Consensus - die Structurele Aanpassingsprogramma's (SAP's) oplegden aan landen met schulden: in ruil voor leningen om de schulden af te betalen moest men stringente besparingsmaatregelen doorvoeren, met desastreuze consequenties voor de bevolking. In wezen steeg de rente op die leningen zodanig dat het afbetalen van die rente an sich haast onmogelijk was geworden. Tegelijkertijd legden die SAP's ook liberalisering, privatisering en deregulering op aan de verschillende (nationale) economieën waardoor buitenlandse (Westerse) investeerders naar believen hun gang konden gaan. Wanneer dat u dergelijke maatregelen bekijkt, dan merkt u waarschijnlijk dat hetzelfde aan het gebeuren is in Europa (Griekenland, Portugal, Spanje,...). Ook de oorlog in Libië kadert in eenzelfde strategie van 'market-making'. Kort door de bocht: voor de elite in de VS, en bij uitbreiding Europa, was het reeds lang duidelijk dat ze hun wereldhegemonie niet konden volhouden en daarom besloot men met een agressief beleid (economisch, militair) om die hegemonie alsnog te behouden. Daarom was / is die Europese Unie voor hen zo belangrijk en hun discours verraadt dat: een competitieve economie die kan concurreren met de andere, opkomende grootmachten. Eigenlijk is dat niks anders dan (economische) oorlogvoering en 'onze' leiders storten ons in een dergelijk wansmakelijk verhaal. Daarom pakt men ook de sociale verworvenheden aan (werkloosheid, index, sociale zekerheid), omdat op een dergelijke wijze de bevolking gedrild kan worden om de competitieve oorlog op basis van bijvoorbeeld lage lonen, precaire arbeid,... aan te gaan.

      * Harvey, D. (2006). Neo-liberalism as creative destruction. Geografiska Annaler: Series B, Human Geography, 88(2), 145-158. doi: 10.1111/j.0435-3684.2006.00211.x * van Apeldoorn, B. (2008). The contradictions of ‘Embedded Neoliberalism’ and europe’s multi-level legitimacy crisis: The European project and its limits. In van Apeldoorn, B., Drahokoupil, J., & Horn, L. (Eds.), Contradictions and limits of neoliberal European governance: From Lisbon to Lisbon (pp. 21-43). New York, US: Palgrave Macmillan. * van Apeldoorn, B. (2010). The social purpose of new governance: Lisbon and the limits to legitimacy. Journal of International Relations and Development, 13(3), 209-238. doi: 10.1057/jird.2010.9

  • door O.V. op woensdag 16 november 2011

    Gelijkaardige situaties ("presidentes" die "ontslag nemen" om plaats te maken voor een niet-verkozen "onbekende") zijn bij ons in Latijns Amerika al vaker gebeurd. we noemen dat een "staatsgreep".

    • door Le grand guignol op woensdag 16 november 2011

      dat is inderdaad een staatsgreep en als voorbeeld hield ik Latijns Amerika voor ogen. Maar hier in Europa kraait daar geen haan naar; het is precies de normaalste zaak van de wereld.

  • door Jvm op woensdag 16 november 2011

    Dus aangezien u lid van de PVDA neem ik aan dat deze website in handen van de communisten is?

    • door froels op woensdag 16 november 2011

      Op uw vraag: neen dus, want van welke partij is u lid die hier ook schrijft èn gelezen wordt...

      • door Jvm op woensdag 16 november 2011

        ik ben van geen enkele partij lid best frank.

        • door guidojoris op woensdag 16 november 2011

          de beschimmelde antisemitische communistische partij Ten persoonlijke titel, Guido Joris

          • door Le grand guignol op woensdag 16 november 2011

            u maakt zware aantijgingen die kant nog wal raken en projecteert die leugens vervolgens op de persoon. U bent een haatzaaier!

          • door froels op donderdag 17 november 2011

            Ik heb er lol in hoe mensen zich zo onnozel kunnen vergissen; ga daar mee naar de oorlog.

    • door svdl op donderdag 17 november 2011

      Eigenlijke straf hé... JVm, Guido Joris and "usual suspects"... enfin we kennen ze... Telkens dezelfde platte ongefundeerde trash traal... soort van "internet trolls-alike" Naast de kwestie, ongefundeerde argumenten, uit vonstext getrokken voorbeelden, van de pot gerukte beredeneringen en blind voor cijfers en feiten IN context. (behalve die dan van het 13u journaal, het 19u journaal, en wat Vlaamse tabloids als HLN etc...) Ja ja, 't is vreed. Dat is is toch echt een zware vorm van intellectuele SM dat die personen beoefenen of ge moet al zwaar betaald worden om aan stemmingsmakerij te doe op DWM... Ligt het HLN forum niet iets beter voor zulk alooi?

      • door Herman Luyckx op donderdag 17 november 2011

        De reacties op artikelen van Het Nieuwsblad zijn ook niet erg verheffend, kijk maar naar de onfrisse reacties op het jongste protest van de vakbonden (bijvoorbeeld: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GT33I9NA7 en http://www.nieuwsblad.be/forum/index.aspx?pagename=detail&forumid=3182470)

        • door Richard op donderdag 17 november 2011

          Hoe is het zover kunnen komen? Ik ben geen lid van een vakbond maar ik weet wel dat het in mijn belang is dat er sterke vakbonden zijn. Als ik zo naar de doorsnee reactie kijk op de website van HLN/Het Nieuwsblad/DS/DM krijg ik precies de indruk dat de gemiddelde Vlaming de vakbond nog liever vandaag dan morgen ziet verdwijnen. Waarom toch? Denken de mensen dat vakbonden nu echt jobcreatie in de weg staan? Beseffen ze niet dat ze hun huidige werkcondities en zelfs de welvaartstaat (waar ze allemaal gretig van gebruik maken), grotendeels te danken hebben aan vakbondstrijd? Of zijn ze zo naïef om te denken dat het patronaat alleen maar het beste met hun voor heeft? Blijkbaar staan de mensen te springen om af te glijden naar Amerikaanse toestanden? Ik hoop dat ik nooit zo verzuurd ga worden in mijn maatschappelijk denken.... .

  • door Le grand guignol op maandag 21 november 2011

    Vergelijk bijvoorbeeld de ondemocratische oprichting van een zakenkabinet van technocraten (cf. Griekenland, Italië, en straks misschien ook België – Di Rupo heeft deze middag blijkbaar zijn ontslag ingediend bij de koning!!!) met de evolutie die Mandel (met referentie aan Trotski) vaststelde in de postcrisis periode van de jaren ’30:

    “In de periode van het imperialisme, en wanneer de arbeidersbeweging een lange historische ontwikkeling heeft meegemaakt, oefent de burgerij haar politieke macht het voordeligst uit (d.w.z. met de laagste kosten) door de burgerlijke parlementaire democratie. Deze vorm van regeren heeft twee grote voordelen. Het bekomt een periodieke vermindering van de sociale antagonismen door het toestaan van zekere sociale hervormingen. En het laat aan een belangrijk deel van de burgerij toe rechtstreeks deel te nemen aan de uitoefening van de politieke macht door de burgerlijke partijen, de dagbladen, universiteiten, werkgeversverenigingen, gemeentelijke en regionale besturen, het centrale banksysteem, enz… Maar deze vorm van burgerlijke overheersing — welke geenszins de enige historische is — hangt af van het behoud van een hoogst onstabiel evenwicht van economische en sociale krachten. Wanneer objectieve ontwikkelingen dit evenwicht verstoren heeft de grootburgerij geen enkel ander alternatief dan te trachten een hogere vorm van centralisatie van de uitvoerende macht van het staatsapparaat in te stellen om haar historische belangen te realiseren, zelfs al heeft dit tot gevolg dat van de rechtstreekse uitvoering van de politieke macht moet worden afgezien. Historisch beschouwd is het fascisme zowel de realisatie als de negatie van de tendens van het monopoliekapitalisme — voor het eerst opgemerkt door Hilferding — het ganse sociale leven op een totalitaire wijze te ‘organiseren’ in functie van haar belangen. Fascisme [neoliberalisme] is de realisatie van deze tendens omdat het in laatste analyse deze historische functie heeft vervuld. Het is de negatie van deze tendens, omdat, tegengesteld aan Hilferdings verwachting, het fascisme enkel tot het vervullen van deze functie in staat is geweest door de extensieve politieke onteigening van de burgerij” (Mandel, 1969).

    Op dit ogenblik worden er onder druk van ‘de markten’ en Europa op verschillende plaatsen zakenkabinetten geïnstalleerd om het ‘monopoliekapitalisme’ in stand te kunnen houden alsmede de noodzakelijke hervormingen (cf. stringente besparingen) door te (kunnen) voeren om een dergelijke machtsbalans, i.e., status quo, te (kunnen) behouden: een “extensieve politieke onteigening van de burgerij”; “een hogere vorm van centralisatie van de uitvoerende macht van het staatsapparaat [...] om haar historische belangen te realiseren, zelfs al heeft dit tot gevolg dat van de rechtstreekse uitvoering van de politieke macht moet worden afgezien”.

    Een dergelijke evolutie afdoen als noodzakelijk en tegelijkertijd de antidemocratische consequenties ervan ontkennen – bv. in de reguliere media wordt er nergens de vraag gesteld of zoiets überhaupt democratische kan genoemd worden – verwijst, naar mijn mening, naar de “diepgaande ontkenning” waar Riemen (2010) het over heeft. Thomas Mann noemde een dergelijke diepgaande ontkenning: “Glaubensunwilligkeit”.

    * Mandel, E. (1969). Over het fascisme (transcriptie door Adrien Verlee). Marxistisch Internet Archief, maart 2007, s.f. Retrieved from http://www.marxists.org/nederlands/mandel/1969/1969fascisme.htm * Riemen, R. (2010). De eeuwige terugkeer van het fascisme. Amsterdam, NL: Atlas. (isbn: 9789045018560) [ http://www.robriemen.nl/rob-riemen-bibliografie/de-eeuwige-terugkeer-van-het-fascisme ]

Lees alle reacties