zondag 22 januari 2012
In de maanden dat de ijzeren lente in het welvarende Libië voortwoekerde werden we via de glazen tiet dagelijks geconfronteerd met nieuws uit de zandbak tussen Egypte en Tunesië. Wild heen en weer rossende Mad Maxen, een mevrouw die riep dat ze verkracht was, een ouwe Hillenhelicopter op het strand, veel boem, veel pats, Talitha van Zon (blond) en uiteindelijk Khadaffi met een mes in zijn reet. Alles was nieuws.
En nu? Nu kijken we naar de slecht op gang komende Syrische lente en worden we langzaam klaargesudderd voor iets dergelijks in Iran. Maar zien of horen we nog iets uit Libië? Niet of nauwelijks. Je zou denken, dat het daar dus helemaal toffie gaat. Forget it.
De Mad Maxen rossen daar nog steeds wild heen en weer en knokken nu tegen elkaar om een stukkie van de cake. De levensomstandigheden van de platbeschermde bevolking zijn ronduit kut. De infrastructuur is door de NATO naar de kloten geholpen. Her en der wordt er een shariaatje ingevoerd en in Benghazi, waar al dit vrolijks met hulp van westerse NGO's op gang is gebracht, proberen de tussentijdse Pinokkio's onder de vlag van Al Schijthuis orde op zaken te stellen. Lukt voor geen meter. Dus wat krijg je als zoiets te lang duurt? Een soort bestorming van de Bastille.
Gisteren was het zover. Mustafa Abdul-Jalil, de hoofd-Pinokkio, bevond zich op de tweede verdieping van het regeringsgebouw en probeerde vanuit de deuropening van zijn kantoor de honderden binnengedrongen protestanten tot bedaren te brengen. Die liet zich niet piepelen en sloegen alles aan gort. Ook Mustafa's Land Rover kon na behandeling naar het museum voor moderne kunsten. De eigenaar werd nog net op tijd in veiligheid gebracht.
U iets gezien? Waar waren Lex, Hans Jaap, Arnold en hoe ze nog meer mogen heten.
Die waren ergens anders heen gestuurd. Waar de lente nog moet komen.
Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant actueel