Door: Ellen Brown
Vertaling: Frank Bleeker
Bron: Web of Dept

DISCLAIMER:
Dit is een vertaling van een Amerikaans artikel. Hoewel veel van wat betoogd wordt van toepassing is op de wereldwijde situatie, dienen we ons te realiseren dat sommige van de genoemde voorbeelden vooral betrekking hebben op omstandigheden in de Verenigde Staten.

De Goldman Sachs coup die in Amerika faalde, is in Europa bijna gelukt – een permanent, onherroepelijk, onbetwistbaar reddingsplan voor de banken, onderschreven door de belastingbetaler.

In september 2008 was Henry Paulson, voormalig CEO (voorzitter van de raad van bestuur) van Goldman Sachs er in geslaagd om een reddingsplan van 700 miljard dollar voor de bank af te persen van het Amerikaanse Congres. Maar om dit voor elkaar te krijgen moest hij wel op zijn knieën en dreigen met de ineenstorting van het hele wereldwijde financiële systeem en de invoering van de krijgswet; en het reddingsplan was een eenmalige aangelegenheid. Paulsons pleidooi voor een permanent reddingsfonds – Troubled Asset Relief Program of kortweg TARP ondervond tegenwerking van het Congres en werd uiteindelijk afgewezen.

Rond december 2011 was de president van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi, voormalig vicepresident van Goldman Sachs, in staat om zonder aan iemand toestemming te vragen, voor Europese banken een reddingsplan van 500 miljard Euro goed te keuren. En in januari 2012 werd een permanent reddingsfonds met de naam European Stability Mechanism (ESM) 'in het holst van de nacht goedgekeurd' vrijwel zonder dat daar in de pers aandacht werd besteed. Het ESM legt de Europese regeringen een schuld op, die niet beperkt is door bepaalde grenzen, beperkingen of structuur, die de belastingbetalers in een gevaarlijke situatie brengt als gevolg van wat de Eurocraten van ESM, de opzichters, nu weer eisen.

De greep naar de macht door de bankiers is vrijwel zonder slag of stoot geslaagd. Het ESM wordt door de overheden van de Eurozone, hun schuldeisers en 'de markt' gelijk, toegejuicht, omdat dit betekent dat investeerders soevereine schulden blijven kopen. Alles wordt opgeofferd aan de eisen van de schuldeisers, waar anders kan het geld de verlammende schulden van de overheden van de Eurozone drijvend houden?

Er is een alternatief voor de schuldenslavernij van de banken. Maar laten we eerst een kijkje nemen naar de snode onderbuik van het ESM en de stille overname door Goldman van de Europese Centrale Bank…

De zwarte kant van het ESM
Het ESM is een permanente reddingsfaciliteit, ontworpen om de tijdelijke European Financial Stability Facility en het European Financial Stabilization Mechanism te vervangen, zodra de Lidstaten die 90% van het kapitaal voor de investeringsverplichting vertegenwoordigen, het verdrag hebben geratificeerd. Naar verwachting gebeurt dit in juli 2012. Een in december 2011 op YouTube geplaatste film, oorspronkelijk in het Duits, getiteld: "The shocking truth of the pending EU collapse!", (De schokkende waarheid over het naderende ineenstorten van de EU), geeft een dusdanig onthullende blik op het ESM, dat het de moeite waard is hier uitgebreid te citeren. De film stelt:

De Europese Unie werkt aan een nieuw verdrag met de naam: European Stability Mechanism, of ESM (Europese Stabiliteits Mechanisme), een verdrag van schulden… Het maatschappelijk kapitaal bedraagt 700 miljard Euro.
Vraag: Waarom 700 miljard? (Mogelijk antwoord: het is simpelweg nageaapt van de 700 miljard Dollar waar het Amerikaanse Congres in 2008 in trapte.)…

[Artikel 9]: "…ESM Leden verbinden zich hierbij, onherroepelijk en onvoorwaardelijk, op aanvraag, elk verzoek om kapitaal binnen zeven dagen na ontvangst van een dergelijk verzoek te betalen…"
Als het ESM geld nodig heeft, hebben we zeven dagen de tijd om te betalen… Maar wat betekent 'onherroepelijk en onvoorwaardelijk'? Hoe zit het, als we een nieuw parlement hebben, een dat geen geld wil overmaken aan het ESM?

[Artikel 10]: "De Raad van Bestuur kan beslissen het geautoriseerde kapitaal aan te passen en Artikel 8 dienovereenkomstig te wijzigen."
Vraag: Is 700 miljard slechts het begin? Kan het ESM het fonds naar believen en op elk gewenst moment uitbreiden? En zouden wij dan op grond van Artikel 9 'onherroepelijk en onvoorwaardelijk' verplicht zijn te betalen?

[Artikel 27, regel 2-3]: "Het ESM, haar eigendommen, financiering en activa… genieten immuniteit van iedere vorm van gerechtelijke procedure…"
Vraag: Dus het ESM programma kan ons aanklagen, maar wij kunnen het ESM niet voor de rechter aanvechten?

[Artikel 27, regel 4]: "Het eigendom, de financiering en de activa van de ESM zullen… zijn vrijgesteld van onderzoek, vordering, verbeurdverklaring, onteigening of enige andere vorm van beslaglegging, inneming, of executie door een uitvoerende, judiciële, administratieve of wetgevende macht."
Vraag: Betekent dit, dat noch onze overheden, noch onze volksvertegenwoordigers/ wetgevende macht, noch welke van onze democratische wetten ook, enige invloed hebben op de ESM organisatie? Dat is een vrij krachtig verdrag!

[Artikel 30]: "Bestuurders, plaatsvervangend bestuurders, directeuren, plaatsvervangend directeuren, algemeen directeur en medewerkers zijn vrijgesteld van juridische procedures met betrekking tot handelingen, door hen uitgevoerd… en genieten onschendbaarheid ten aanzien van hun officiële papieren en documenten.

Vraag: Dus iedereen die bij het ESM betrokken is blijft buiten schot? … Zij kunnen nergens verantwoordelijk voor worden gesteld? … Het verdrag voorziet in een nieuwe, intergouvernementele organisatie, waaraan wij, als dit nodig is, binnen zeven dagen ongelimiteerd activa moeten overdragen als met dit verlangt; een organisatie die ons kan aanklagen, maar zelf immuun is voor alle vormen van vervolging en waarvan de managers dezelfde immuniteit genieten? Er zijn geen onafhankelijke controleurs en geen enkele wet is van toepassing? Overheden kunnen er niet tegen optreden? De nationale begrotingen in Europa in de handen van één enkele, niet gekozen, intergouvernementele organisatie? Is dat de toekomst van Europa? Is dat de nieuwe EU – een Europa verstoken van soevereine democratie?

De Goldman inktvis vangt de ECB (Europese Centrale Bank)
Vorig jaar november verving, zonder al te veel tamtam en bijna niet vermeld in de pers, voormalig bestuurder bij Goldman, Mario Draghi, Jean-Claude Trichet als hoofd van de ECB. Draghi liet er geen gras over groeien en deed voor de banken wat de ECB eerder had geweigerd te doen voor de overheden van de lidstaten – kwistig geld aan hen lenen tegen zeer lage tarieven. De Franse blogger Simon Thorpe rapporteert:

Op 21 december 'leende' de ECB 489 miljard Euro aan Europese banken tegen een extreem genereus tarief van slechts 1% over drie jaar. Ik zeg 'leende', maar in werkelijkheid werd door hen gewoon de geldpers aangezet. De ECB heeft geen geld om uit te lenen. Het is gewoon weer kwantitatieve versoepeling.`

Het geld werd vrijwel onmiddellijk opgeslokt door in totaal 523 banken. Het is totale waanzin! De ECB hoopt dat de banken er iets nuttigs mee gaan doen – zoals het geld lenen aan de Grieken, die momenteel 18% betalen op de obligatiemarkten, om geld te krijgen. Maar alles is geheel vrijblijvend! Als de banken besluiten om van dat geld bonussen uit te keren, is dat ook goed. Of ze zouden gewoon al dat geld weg kunnen sluizen naar belastingparadijzen…

Bij een rentepercentage van 18%, verdubbelt de rente in ongeveer vier jaar. Het is juist deze zware rentelast, niet de schuld zelf, die Griekenland en de andere landen met schulden verlamt. Thorpe stelt een voor de hand liggende oplossing voor:
'Waarom niet het geld rechtstreeks lenen aan de Griekse overheid? Of aan de Portugese overheid, die momenteel geld moet lenen tegen 11,9%? Of de Hongaarse overheid, die momenteel 8,53% moet betalen, Of de Ierse overheid, die momenteel 8,51% betaalt? Of de Italiaanse overheid die bereid is, om 7,06% te betalen?

Het voornaamste bezwaar tegen dit alternatief is dat artikel 123 van het Verdrag van Lissabon het niet toestaat, dat de ECB geld leent aan overheden. Maar Thorpe redeneert:

Voor zover ik heb begrepen, is dat artikel 123 er, om te voorkomen dat gekozen overheden misbruik zouden maken van Centrale Banken, door hen op te dragen om geld te drukken om excessieve uitgaven te financieren. Dat, zo wordt ons verteld, is de reden waarom de ECB onafhankelijk moet zijn van de overheden. OK, maar wat we nu hebben is een miljoen keer erger! De ECB is volledig in handen van de bankensector!

"We willen een half miljard echt heel goedkoop geld," zeggen ze.
OK, geen probleem, Mario is er om dat te regelen. En er is geen reden om iedereen te raadplegen. En tegen de tijd dat de ECB een en ander aankondigt, is het geld alweer verdwenen.

Als de ECB nu nog zou functioneren onder leiding van gekozen regeringen, zouden we nog enige invloed kunnen hebben, wanneer we die regeringen kiezen. Maar het clubje dat nu met hun groezelige handen aan de machtsinstrumenten zit, zijn totaal losgeslagen.

Goldman Sachs en de financiële technocraten hebben het roer van het Europese schip overgenomen. Democratie is door de zijdeur afgevoerd, en dat alles om de centrale bank onafhankelijk te houden van 'misbruik' door de overheden. Maar: de overheid is het volk – of zou dat moeten zijn. Een democratisch gekozen overheid vertegenwoordigt het volk. Europeanen worden misleid, afstand te doen van hun geliefde democratie aan een schurkenclub bestaande uit financiële piraten, en de rest van de wereld komt daar vlak achteraan.

In plaats van het ratificeren van het draconische ESM verdrag, zou het beter zijn dat de Europeanen Artikel 123 van het Verdrag van Lissabon ongedaan maken. Dan kan de ECB rechtstreeks krediet verstrekken aan de overheden van zijn lidstaten. Aan de andere kant kunnen overheden van de Eurozone hun economische soevereiniteit herstellen door de heropleving van de openbare centrale banken en deze te gebruiken om het krediet van de natie effectief renteloos uit te geven ten behoeve van de natie. Dit is geen nieuw idee, maar is van oudsher met zeer goede resultaten gebruikt door bijvoorbeeld Australië door middel van de Commonwealth Bank of Australia en in Canada door middel van de Bank of Canada.

Vandaag de dag is de uitgifte van geld en het verstrekken van kredieten een privaat recht van vampiers, parasieten, die het levensbloed uit de economieën persen. Dit recht dient te worden teruggegeven aan soevereine overheden. Krediet zou van openbaar nut moeten zijn, afgegeven en beheerd ten behoeve van het volk.

Ellen Brown is advocate en voorzitter van het Public Banking Institute,

In Web of Debt, het laatste van haar elf boeken, laat zij zien hoe een privékartel de macht heeft om geld te maken via de mensen zelf, en hoe wij, de mensen het terug kunnen krijgen. Haar websites zijn ... verwijderd