Waarschijnlijk heb je al gehoord over colony collapse disorder, het recente verschijnsel waarbij een ongekend aantal honingbijen zijn gestorven. Steeds vaker wordt colony collapse disorder of CCD, gelinkt aan chemische bestrijdingsmiddelen. De onfortuinlijke situatie bedreigt niet alleen honingbijen, maar ook menselijke voedselproductie en voedselprijzen. Immers, bijen zijn verantwoordelijk voor het bestuiven het grootste deel van het voedsel dat we vandaag eten.

De ondergang van andere gevleugelde beestjes geeft ons nu meer reden om te geloven dat bepaalde pesticiden, of een combinatie van de chemicaliën, de bron zijn van het probleem. Nieuw onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Nature, ontdekte dat het blootstellen van sociale hommels aan twee bestrijdingsmiddelen die zij zouden aantreffen in velden het moeilijk voor de bijen maakt om dagelijkse taken uit te voeren en deel uit te maken van een bloeiende kolonie.

Wetenschappers stelde de bijen bloot aan een populaire neonicotinoïde (imidacloprid) en een pyrethroïde, vaak gevonden in nectar of bespoten velden. De bijen mochten foerageren in een natuurlijke omgeving.

Bijen blootgesteld aan imidacloprid waren slechtere verzamelaars en hadden meer kans om te verdwalen bij het verlaten van de kolonie, ze hadden ook meer moeite bij het verzamelen van stuifmeel. Dit betekend minder voedsel voor de kolonie, wat ook de overlevingskansen van bevolking verminderd.

Dit komt niet als een grote verrassing gezien de wijze waarop imidacloprid de schadelijke insecten in de landbouw doodt. De synthetische chemische stof verstoort het neurologische functioneren van het beestje en heeft nadelige gevolgen voor het natuurlijke vermogen van zenuwen om een normaal signaal te verzenden.

Het is ook een systemische insecticide, wat betekent dat het wordt opgenomen binnen de plant en veel van het voedsel dat we eten. Imidacloprid residuen worden vaak aangetroffen op niet-organische spinazie, boerenkool en andere groenten op niveaus dat het Environmental Protection Agency als veilig beschouwt.

Dit is het eerste onderzoek in zijn soort om te laten zien hoe een combinatie van pesticiden een kolonie kan beïnvloeden, en hoe blootstelling aan chemische stoffen door individuele bijen schadelijk kan zijn voor de hele kolonie. Het biedt ook meer bewijs dat pesticiden ook andere vormen van belangrijke bestuivers schaden, en niet alleen honingbijen.

De waarheid is dat pesticiden en vele andere hedendaagse chemicaliën niet getest zijn om hun lange termijn effect op dieren of mensen te bepalen.

Door, Leah Zerbe.