Zapruder Inc.

Waar in Europa en de Verenigde Staten de bevolking zich geconfronteerd ziet met werkloosheid, bezuinigingen op sociale voorzieningen en vangnetten, enorme privatiseringsgolven, versoepeling van arbeidsrecht en een “totaal-afname” van de prestaties van “hun” overheid, ziet de keerzijde van de medaille er heel anders uit. Niet alleen dwingt de “schuldencrisis” landen en supra-nationale organen als de EU wederom garant te staan over eventuele verliezen van (privaat)bankenkapitaal, deze ronde geïnvesteerd in staatsobligaties, de “spaarmaatregelen” die door de EU en IMF aan schuldenzondaars als Ierland en Griekenland worden opgelegd, bieden uitermate goede kansen. Staatsbedrijven worden voor een koopje verkocht, loonkosten dalen, vakantiedagen worden gekort, pensioenkosten gedrukt en zaken als gezondheids- en onderwijskosten worden geprivatiseerd. Het is het neoliberale medicijn tegen iedere crisis: de totale uitverkoop. Van staat en bevolking aan private investeerders. Het recept van de valuta-crisis in Azië en Zuid Amerika 1999/2000.

Dat terwijl dit recept al jaren ontmaskerd is als uiterst giftig. Niet alleen waarschuwen verschillende economen voor de averechtse gevolgen van dergelijke neoliberale strategieën, in de praktijk laten de diepe recessies in Ierland en Griekenland zien dat middel meer schade berokkend dan de kwaal. Geen uit de hoed getoverde, Griekse, groeicijfers die dit kunnen weerleggen. Bovendien, nam de Griekse schulden berg alleen maar toe onder toediening van de bezuinigingen? “Het is de pijn waar men doorheen moet voordat alles beter wordt”, is de filosofie.

Alleen, de demonstranten op verschillende pleinen in Spanje, de woedende menigten in Griekenland, de duizenden protesterenden in Groot-Brittannië of de Ierse 20+ die met 25% minder reëel loon op arbeidsmarkt komt, prikken al lang door de PR-slogans als “algemeen belang”, “onze eenheidsmunt”, “het belang van een vredig Europa” heen. De pijn van de shocktherapie leidt tot ontreddering, en woedde richting de politiek. Wie ook gekozen wordt, of het nu de socialisten in Ierland, de conservatieven in Portugal, of omgekeerd, zijn, alle partijen, van welke pluimage dan ook, staan achter de uitvoering van de EU/IMF plannen. Of achter de “bailout” voor de private sector met Griekse, Portugese, Italiaanse, Spaanse, Ierse staatsschulden.

De “Euro-crisis” is niet alleen een financiële crisis, de “Euro-crisis” tevens een democratische crisis. Zoals Paul Krugman in The New York Times schrijft: “De politiek dient immer, bewust of onbewust, uitsluitend de belangen van het kapitaal, dat uit hun vermogen enorme inkomens verdienen. En in het verleden, vaak, veel geld verkoren hebben, maar nu ten laste van alle anderen voor verliezen beschermd worden”. Niet alleen verzet de gevestigde politiek zich tegen de wil van de meerderheid van verschillende bevolkingen, de democratische erosie wordt zelfs door de “Euro-crisis” extra versterkt als de EU ter “bewaking” de overheidsuitgaven van lidstaten wil controleren. En hier eventueel een veto over uitspreken.

Het nationale parlement als provincie-bestuur, en de lobby-moloch Brussel als roerganger van de uiteindelijke te bewandelen politieke koers. De “schuldenzonderaars” Ierland, Portugal en Griekenland, waarbij de twee laatst genoemde landen voor nog geen veertig jaar onder een fascistische dictatuur leefden, liggen al aan de lijband en hebben hun souvereiniteit de facto al overgeven aan de EU of het Internationaal Monetair Fonds. 

De in de traditionele links-rechts constilatie opgezette gevestigde Europese nationale politieke partijen rest niets anders meer als tussen de muren van het parlement de wil van de bovengestelde machten uit te voeren, en de toorn van het volk in ontvangst te nemen. Het nieuwe “Qu’ils mangent de la brioche”.