Het Epstein dossier, deel 2: Regeren door chantage: Jeffrey Epstein, Trump's Mentor en Reagan

Whitney Webb ontrafelt de lange en smerige oorsprong van de Jeffrey Epstein zaak en zijn connecties met Roy Cohn, de georganiseerde misdaad en de Amerikaanse regering. Dit artikel is oorspronkelijk onder Creative Commons Share Alike gepubliceerd en machinematig vertaald door het Zaplog. Deel 1 is hier:

Dit ingewikkelde web van onfrisse allianties werpt een grimmig licht op de politieke geschiedenis van de V.S. vanaf de periode van de drooglegging tot aan het tijdperk van Trump, zowel vanwege het schurkachtige misbruik van kinderen zelf als vanwege de huiveringwekkende implicaties van regering door chantage.

Jeffrey Epstein, de miljardair die nu in de gevangenis zit op federale beschuldiging van sekshandel in minderjarigen, is in de weken na zijn arrestatie op 6 juli de media blijven trekken. Een deel van de reden voor deze voortdurende media-aandacht houdt verband met Epsteins vermeende relatie met de inlichtingendiensten en nieuwe informatie over de ware omvang van de seksuele chantageoperatie die Epstein tientallen jaren lang zou hebben geleid.

Zoals MintPress vorige week meldde, kon Epstein deze smerige operatie zo lang uitvoeren juist omdat zijn operatie slechts de laatste incarnatie was van een veel oudere, uitgebreidere operatie die begon in de jaren 50 en misschien zelfs eerder.

Epstein's operatie begon eerst met de aan de maffia gelinkte drankbaron Lewis Rosenstiel en later met Roy Cohn, Rosenstiel's protegé en toekomstige mentor van Donald Trump, en is slechts één van de vele seksuele chantage operaties met kinderen die allemaal verbonden zijn met hetzelfde netwerk, dat elementen bevat van de georganiseerde misdaad, machtige politici in Washington, lobbyisten en "fixers", en duidelijke banden met zowel de inlichtingendiensten als de FBI.

Dit rapport, deel II van deze serie getiteld "Het Jeffrey Epstein schandaal: Too Big To Fail", zal dieper ingaan op Cohn's nauwe banden met de Reagan administratie, die ook nauw verbonden was met hetzelfde georganiseerde misdaadnetwerk geleid door de beruchte maffiafiguur Meyer Lansky, dat werd besproken in deel I. Van bijzonder belang is het "Iran Contra" netwerk, een groep Reagan ambtenaren en medewerkers die een sleutelrol speelden in het Iran Contra schandaal. Hoewel het jarenlang relatief onbekend is gebleven, waren veel sleutelfiguren in datzelfde netwerk, en verscheidene fronten voor de CIA die betrokken waren bij het doorsluizen van geld naar de Centraal-Amerikaanse Contra paramilitairen, ook betrokken bij de handel in minderjarigen voor hun seksuele uitbuiting en gebruik in seksuele chantagekringen.

Verscheidene van deze netwerken hebben in de loop der jaren het nieuws gehaald - van de "call boy ring" van lobbyist Craig Spence in Washington, de Franklin-kinderseks- en moordkring van de Republikeinse medewerker Larry King, tot het schandaal rond de katholieke liefdadigheidsinstelling Covenant House aan het eind van de jaren tachtig.

Toch, zoals dit rapport zal aantonen, waren al deze ringen - en meer - verbonden met hetzelfde netwerk waarbij sleutelfiguren betrokken waren die verbonden waren met het Witte Huis van Reagan en met Roy Cohn - wat de ware omvang onthult van de smerige seksuele chantage operaties en sex ringen die betrokken waren bij de handel in kinderen binnen de VS en zelfs in Centraal Amerika voor hun uitbuiting door gevaarlijke en machtige pedofielen in de Verenigde Staten.

Afschuwelijk vanwege zowel het schurkenmisbruik van kinderen zelf als de huiveringwekkende implicaties van regering door chantage, werpt dit verwarde web van onfrisse allianties een luguber licht op de politieke geschiedenis van de Verenigde Staten vanaf de tijd van de drooglegging tot aan de dag van vandaag en het tijdperk van Trump, een feit dat steeds duidelijker wordt naarmate meer en meer informatie aan het licht komt in verband met de zaak Jeffrey Epstein.

"Roy kon iedereen in de stad oplichten"

Sinds Donald Trump in 2015 op het politieke toneel losbarstte, is de erfenis van zijn mentor, Roy Cohn - evenals de invloed van Cohn op zijn beroemdste protege - hernieuwde media-aandacht beginnen te krijgen. Veel van de profielen over Cohn na de opkomst van Trump richtten zich uitsluitend op bepaalde schimmige aspecten van Cohns geschiedenis, met name zijn omgang met belangrijke figuren uit de New Yorkse georganiseerde misdaad, zijn corrupte transacties en zijn uiteindelijke royement. Sommige van deze portretten gingen zelfs zo ver dat ze Cohn als politiek impotent bestempelden. Hoewel bekend was dat Cohn in zijn carrière te maken had met een aanzienlijke hoeveelheid smeerlapperij, wordt in dergelijke weergaven van de man over het hoofd gezien dat hij een invloedmachine van ongeëvenaarde macht had gecreëerd die enkele van de meest prominente mensen in de media en de politiek omvatte, alsmede een cadre van beroemdheden.

Cohn was nauw verbonden met tal van beroemdheden, beroemde politici en politieke agenten. Op veel van zijn verjaardagsfeestjes kwamen in de loop der jaren bekende figuren als kunstenaar Andy Warhol, modeontwerper Calvin Klein en komiek Joey Adams, maar ook opmerkelijke politieke figuren als voormalig burgemeester van New York Abraham Beame en toenmalig gemeenteraadslid van Brooklyn en toekomstig senator Chuck Schumer, onder anderen. In 1979 woonde Margaret Trudeau, de moeder van de huidige premier van Canada Justin Trudeau, het verjaardagsfeestje van Cohn bij, waar ze zijn op maat gemaakte verjaardagstaart omver gooide; en natuurlijk was Donald Trump, die in het midden van de jaren zeventig Cohn's protegé werd, een regelmatige gast op sociale evenementen die ter ere van Cohn werden gehouden.

De politici, journalisten en beroemdheden die werden uitgenodigd voor Cohn's exclusieve feestjes waren naar verluidt degenen die "open rekeningen hadden in Cohn's 'gunst bank'," zijn bijnaam voor zijn onofficiële balans van politieke gunsten en schulden die zeker was geïnformeerd en beïnvloed door zijn uitgebreide betrokkenheid bij seksuele chantage operaties van de jaren 1950 tot ver in de jaren 1980.

Veel van Cohn's vriendschappen met beroemdheden werden gecultiveerd door zijn relatie met en veelvuldige optredens in de beroemde en beruchte losbandige New Yorkse nachtclub Studio 54, die door Vanity Fair werd beschreven als "het duizelingwekkende epicentrum van het jaren 70 hedonisme, een disco broeikas van mooie mensen, eindeloze cocaïne, en elke vorm van seks." Cohn was lange tijd de advocaat van de eigenaars van de club, Steve Rubell en Ian Schrager.

Studio 54 mede-eigenaar Steve Rubell en Roy Cohn, links, praten met verslaggevers buiten de U.S. District Court in Manhattan op, 2 november 1979. Foto: AP

Onder Cohn's beste vrienden was Barbara Walters, aan wie Cohn in het openbaar vaak refereerde als zijn "verloofde", en die hij later voorstelde aan het hoofd van het U.S. Information Agency, Chad Wick, en andere hoge pieten in het Reagan Witte Huis. Walters was echter slechts één van Cohn's machtige vrienden in de media, een groep die ook bestond uit Abe Rosenthal, hoofdredacteur van de New York Times; William Safire, lange tijd columnist bij de New York Times en medewerker van New York Magazine; en George Sokolsky van The New York Herald Tribune, NBC en ABC. Sokolsky was een bijzonder goede vriend van zowel Cohn als voormalig FBI-directeur J. Edgar Hoover, wiens betrokkenheid bij Cohn's seksuele chantage-operatie wordt beschreven in deel I van deze onderzoekserie. Sokolsky leidde enkele jaren samen met Cohn de American Jewish League Against Communism en de organisatie vernoemde later haar Medal of Honor naar Sokolsky.

Cohn was ook de advocaat en vriend van mediamagnaat Rupert Murdoch en, volgens New York Magazine, "Telkens wanneer Roy een verhaal wilde stoppen, een item wilde plaatsen of een verhaal wilde uitbuiten, belde Roy Murdoch;" en, nadat Murdoch de New York Post had gekocht, "hanteerde Cohn de krant als zijn persoonlijke mes." Volgens wijlen journalist Robert Parry, begon de vriendschap tussen Murdoch en Cohn eerst dank zij hun wederzijdse steun voor Israël.

Cohn leunde ook op zijn levenslange vriend sinds de middelbare school, Si Newhouse Jr., om media invloed uit te oefenen. Newhouse overzag het media-imperium dat nu Vanity Fair, Vogue, GQ, The New Yorker, en talrijke lokale kranten in de Verenigde Staten omvat, evenals grote belangen in kabeltelevisie. New York Magazine merkte ook op dat "Cohn zijn invloed in het begin van de jaren '80 gebruikte om gunsten te verkrijgen voor zichzelf en zijn Mob-cliënten in Newhouse-publicaties." Naast Newhouse werden Cohn's andere schoolvrienden, Generoso Pope Jr. en Richard Berlin, later de eigenaars van respectievelijk de National Enquirer en de Hearst Corporation. Cohn was ook goed bevriend met een andere mediamagnaat, Mort Zuckerman, die - samen met Rupert Murdoch - bevriend zou raken met Jeffrey Epstein.

Cohn's vertrouwelingen in de media, zoals journalist William Buckley van The National Review en Firing Line, vielen vaak Cohn's politieke vijanden aan - in het bijzonder de langjarige Manhattan District Attorney Robert Morgenthau - in hun columns, waarbij ze Cohn als anonieme bron gebruikten. Buckley, die historicus George Nash ooit "de stem bij uitstek van het Amerikaanse conservatisme en haar eerste grote oecumenische figuur" noemde, ontving in 1966 de George Sokolsky medaille naast Cohn's maffia-gelinkte cliënt en "opperbevelhebber" Lewis Rosenstiel van de door Cohn geleide Amerikaans Joodse Liga tegen Communisme. Buckley kreeg later een lening van $65.000 met een hoge korting om een luxe boot te kopen van een bank waar Cohn invloed op had en wiens president Cohn zelf had uitgekozen, volgens een artikel in LIFE magazine uit 1969.

Buckley - samen met Barbara Walters, Alan Dershowitz en Donald Trump - zouden later optreden als karaktergetuigen voor Cohn tijdens zijn disbarment hoorzittingen in 1986 en allen, behalve Buckley, zouden later controversieel worden vanwege hun relaties met Jeffrey Epstein.

Met zulke connecties is het geen wonder dat Stanley Friedman - een partner van Cohn, die later in de gevangenis belandde wegens een smeergeld- en omkoopschandaal toen hij loco-burgemeester van New York was - in 1980 tegen journaliste Marie Brenner zei dat "Roy iedereen in de stad kon oplichten".

Politiek alomtegenwoordig en polygaam

Roy Cohns "gunstbank" en zijn unieke positie als verbindingsman tussen de criminele onderwereld, de rijken en beroemden, en topmedia beïnvloeders maakten van hem een kracht om rekening mee te houden. Maar het waren zijn politieke connecties met leidende figuren in zowel de Republikeinse als de Democratische partij en zijn nauwe relatie met onder andere FBI-directeur J. Edgar Hoover, die hem en zijn duistere geheim een groot deel van zijn leven "onaantastbaar" maakten. Hoewel het grootste deel van zijn politieke invloed werd gesmeed in de jaren 1950, werd Cohn nog machtiger met de opkomst van Ronald Reagan.

Hoewel hij nominaal zijn hele leven bij de Democratische Partij bleef, was Cohn een bekende "fixer" voor Republikeinse kandidaten en dit is duidelijk te zien in zijn buitensporige rollen tijdens de 1976 en 1980 presidentiële campagnes van Ronald Reagan. Tijdens deze laatste campagne ontmoette Cohn een andere protegé van hem, Roger Stone, die hij de beruchte opdracht gaf om tijdens de campagne van 1980 een fikse steekpenning achter te laten in een koffer voor de deur van het hoofdkwartier van de liberale partij. Tijdens deze campagne zou Cohn ook Paul Manafort ontmoeten - een medewerker van Stone en later de campagneleider van Trump in 2016 - en beiden voorstellen aan Donald Trump.

Cohn's advocatenpartner, Tom Bolan, was ook een invloedrijke kracht in de Reagan-campagne en was later voorzitter van Reagan's overgangsteam in 1980. Reagan benoemde Bolan, die hij als een vriend beschouwde, tot directeur van de Overseas Private Investment Corporation, de overheidsinstelling voor ontwikkelingsfinanciering, en hij was ook de New Yorkse covoorzitter voor financiën in de Reagan-campagne in zowel 1980 als 1984. Bolan was ook bevriend met anderen in Cohn's kring, zoals William F. Buckley Jr., Donald Trump en Rupert Murdoch.

Bovendien was Bolan behulpzaam bij het verkrijgen van federale rechterplaatsen voor verschillende personen die later invloedrijk zouden worden, waaronder de toekomstige FBI-directeur Louis Freeh. Cohn was ook in staat om vrienden van cliënten tot federale rechters benoemd te krijgen, waaronder de zus van Donald Trump, Maryanne Trump Barry. Nadat Barry tot federale rechter was benoemd, belde Trump Cohn om hem te bedanken voor het regelen van de zaak voor zijn zus.

Hoewel Cohn geen openbare functie kreeg in de Reagan-regering, was hij niet slechts een "vuile bedrieger" die in de schaduw werkte tijdens de Reagan-campagnes. In feite werkte hij nauw samen met enkele van de meer zichtbare gezichten van de campagne, waaronder de toenmalige communicatiedirecteur voor Reagan's campagne van 1980 en de latere CIA-directeur, William Casey. Volgens Christine Seymour - Cohn's telefoniste van eind jaren '60 tot aan zijn dood in 1986, die meeluisterde met zijn gesprekken - waren Casey en Cohn goede vrienden en, tijdens de campagne van 1980, "belde Casey Roy bijna dagelijks."

Seymour merkte ook op dat een van Cohn's andere meest frequente telefoonvrienden en beste vrienden Nancy Reagan was en dat zij ook een van zijn cliënten was. Reagan, wiens invloed op haar man welbekend was, was zo close met Cohn dat het grotendeels zijn dood aan AIDS was die haar ertoe bracht "haar man aan te moedigen meer financiering te zoeken voor AIDS-onderzoek".

Voor de dood van Cohn verzekerden Nancy en haar man Ronald zich van zijn plaats in een exclusief experimenteel AIDS-behandelingsprogramma, ondanks de goed gedocumenteerde "non-respons" van de Reagan-regering op de AIDS-crisis van die tijd. Ronald Reagan was ook bevriend met Cohn en, volgens wijlen journalist Robert Parry, "overlaadde hij Cohn met gunsten, waaronder uitnodigingen voor evenementen in het Witte Huis, persoonlijke bedankbriefjes en vriendelijke verjaardagswensen" in de loop van zijn presidentschap.

Gezien het feit dat Reagan als president evangelisch rechts het hof maakte en "familiewaarden" propageerde, kunnen de nauwe banden tussen niet alleen hemzelf, maar ook zijn inner circle, met Cohn vreemd lijken. Reagan had echter, net als Cohn, nauwe banden met dezelfde georganiseerde misdaadgroeperingen die tot Cohn's klanten behoorden en met dezelfde maffiafiguren die nauw verbonden waren met Cohn's eigen mentor, Lewis Rosenstiel (zie Deel I).

Niet anders dan Cohn, had Reagan's eigen mentor, Lew Wasserman, nauwe banden met de maffia. Wasserman, de lange tijd president van MCA en de bekende Hollywood mogol, staat bekend voor niet alleen het maken van Reagan's film en televisie carrière, maar ook het ondersteunen van zijn succesvolle push om president te worden van de Screen Actors Guild, wat later Reagan's politieke carrière lanceerde. Bovendien was MCA een belangrijke financier van Reagan's succesvolle gouverneurschap in 1966 en, niet lang nadat Reagan president werd, stopte zijn regering op controversiële wijze een grootschalig onderzoek van het Department of Justice (DOJ) naar MCA's banden met de georganiseerde misdaad.

Ronald Reagan, midden, met A.C. Lyles en Lew Wasserman, rechts. Foto: A.C. Lyles

Volgens Shawn Swords, een documentairemaker die Reagan's banden met MCA onderzocht in Wages of Spin II: Bring Down That Wall:

Ronald Reagan was een opportunist. Zijn hele carrière werd geleid door MCA - door Wasserman en [MCA oprichter] Jules Stein, die opschepten dat Reagan kneedbaar was, dat ze met hem konden doen wat ze wilden...Dat ding over Reagan die hard optrad tegen de [georganiseerde] misdaad - dat is een misvatting."

Swords karakterisering van deze relatie wordt ondersteund door een naamloze Hollywood bron die geciteerd wordt in een vrijgegeven DOJ document, die Reagan "een complete slaaf van MCA noemde die alles voor hen zou doen".

Welke elementen van de georganiseerde misdaad waren verbonden met Wasserman? Als jonge man sloot Lew Wasserman zich aan bij de Mayfield Road Gang, die geleid werd door Moe Dalitz, een goede vriend van Meyer Lansky die, volgens de FBI, een machtige figuur was in Lansky's criminele onderneming, alleen Lansky zelf was de tweede onder de leden van de Joodse maffia.

Lew Wasserman zou later trouwen met Edith Beckerman, wiens vader de advocaat van Dalitz was. Wasserman's beste vriend en advocaat, Sidney Korshak, had ook nauwe banden met Dalitz en was ooit partner van Lansky in het Acapulco Towers Hotel. Het tijdschrift New West verklaarde in 1976 dat Korshak de "logische opvolger van Meyer Lansky" was. Korshak paste als advocaat in een soortgelijke niche als Roy Cohn en verwierf een reputatie als brug tussen de georganiseerde misdaad en de respectabele maatschappij.

Bovendien werd het onderzoek van het Ministerie van Justitie naar MCA, dat door de Reagan regering werd stopgezet, naar verluidt opgestart nadat het Ministerie van Justitie te weten was gekomen dat een invloedrijk lid van de Gambino misdaadfamilie, Salvatore Pisello, zaken deed met het gigantische entertainmentbedrijf. In die tijd was de baas van de Gambino misdaadfamilie, Paul Castellano, een cliënt van Roy Cohn.

Cohn, Murdoch en de Contra's

Hoewel Cohn's invloed in de Reagan regering en zijn vriendschap met de Reagan familie en hun inner circle is erkend, is minder bekend hoe Cohn de CIA's geheime propaganda inspanningen hielp die deel uitmaakten van het grotere schandaal bekend als Iran-Contra.

Cohn, wiens invloed op de pers al uitvoerig is beschreven, knoopte nauwe banden aan met de directeur van het U.S. Information Agency, Chad Wick, en organiseerde zelfs een lunch ter ere van Wick, die druk werd bijgewoond door invloedrijke figuren in de conservatieve pers, alsmede senatoren en vertegenwoordigers. Kort daarna leidde de toenmalige CIA directeur en vriend van Cohn, William Casey, een uitgebreide PR campagne om de publieke steun voor Reagan's Latijns Amerika beleid te versterken, inclusief steun aan de Contra paramilitairen.

Deze binnenlandse propaganda-inspanning was technisch illegaal en vereiste dat de CIA het werk uitbesteedde aan de particuliere sector om het risico op fall-out te minimaliseren. Zoals Robert Parry in 2015 rapporteerde, nam Wick de leiding in het verkrijgen van particuliere financiering voor de inspanning en, slechts een paar dagen nadat Wick beloofde particuliere steun te vinden, bracht Cohn zijn goede vriend, de mediamogul Rupert Murdoch, naar het Witte Huis.

Reagan ontmoet Rupert Murdoch, Charles Wick, directeur van het U.S. Information Agency, en Roy Cohn in de Oval Office in 1983. Foto: Reagan presidentiële bibliotheek

Parry merkte later op dat, na deze ontmoeting, "documenten vrijgegeven tijdens het Iran-Contra schandaal in 1987 en later uit de Reagan Bibliotheek aantonen dat Murdoch al snel werd gezien als een bron voor de privé financiering" voor de propaganda campagne.

Na die eerste ontmoeting werd Murdoch de belangrijkste media bondgenoot van deze door Casey gestuurde propaganda inspanning, en kwam ook steeds dichter bij het Reagan Witte Huis. Murdoch profiteerde bijgevolg sterk van Reagans beleid en zijn vriendschap met de regering, waardoor Murdoch zijn Amerikaanse mediabedrijven kon uitbreiden en in 1987 de Fox Broadcasting Corporation kon oprichten.

"De man in de zwarte smoking"

Roy Cohn was niet de enige die dicht bij de regering-Reagan stond en tegelijkertijd seksuele chantageoperaties uitvoerde waarbij kinderen werden misbruikt en uitgebuit. In feite waren er verschillende figuren, die allen directe connecties deelden met CIA directeur William Casey en andere goede vrienden en vertrouwelingen van Cohn.

Een van deze personen was Robert Keith Gray, de voormalige voorzitter en CEO van het machtige in Washington gevestigde public relations bedrijf Hill and Knowlton, dat door 60 Minutes ooit "een ongekozen schaduwregering" werd genoemd vanwege zijn invloed in het Capitool. Volgens de Washington Post was Gray zelf "een van de meest gevraagde lobbyisten in Washington" en een verslaggever van de Post noemde hem ooit "een soort legende in deze stad, ...de man in de zwarte smoking met sneeuwwit haar en een glimlach als een diamant."

Maar Gray was veel meer dan een machtig PR-man.

Gray, die eerder een naaste adviseur was geweest van zowel Dwight D. Eisenhower als Richard Nixon, was een zeer succesvolle Republikeinse fondsenwerver die "geld inzamelde in bolletjes van zes cijfers", volgens een verslag uit 1974 in de Washingtonian. Hij kwam voor het eerst in nauw contact met wat Ronald Reagan's inner circle zou worden tijdens Reagan's onsuccesvolle presidentiële campagne in 1976 en later als adjunct-directeur communicatie tijdens Reagan's campagne in 1980. In die laatste functie werkte hij direct onder William Casey, die later directeur van de CIA zou worden.

Gray zou Reagans Inhuldigingscomité mede voorzitten en daarna terugkeren naar de PR-business, waarbij hij verschillende cliënten aannam, waaronder de Saoedische wapenhandelaar Adnan Khashoggi en hedgefondsmanager Marc Rich. Zowel Khashoggi als Rich zullen meer in detail worden besproken in deel III van dit rapport - in het bijzonder Rich, die een medewerker was van de Israëlische inlichtingendienst Mossad, en wiens latere criminele gratie door Bill Clinton grotendeels werd georkestreerd door leden van de Mega Group zoals Michael Steinhardt en Israëlische politici zoals Ehud Barak.

De connectie tussen Gray en Casey is bijzonder veelzeggend, omdat later door voormalig senator van de staat Nebraska, die onderzoeker werd, John DeCamp, werd onthuld dat Gray een specialist was in homoseksuele chantage operaties voor de CIA en naar verluidt bij die activiteiten zou hebben samengewerkt met Roy Cohn. Cohn en Gray kenden elkaar waarschijnlijk goed, want tijdens Reagan's presidentiële campagne in 1980 belde Casey - toen Gray's baas - Roy Cohn "elke dag", volgens Cohn's voormalige telefoniste Christine Seymour.

Gray was een bekende medewerker van CIA agent en Naval Intelligence officier Edwin Wilson, die in de jaren 70 in het bestuur zat van Consultants International, een organisatie die Wilson had opgericht en die de CIA gebruikte als dekmantelbedrijf. Hoewel Gray zich probeerde te distantiëren van Wilson nadat deze in 1983 was betrapt op de illegale verkoop van wapens aan Libië, verklaarde een Navy overzicht van Wilson's inlichtingen carrière, opgedoken door journalist Peter Maas, dat Gray Wilson beschreef als een man van "onvoorwaardelijk vertrouwen" en dat Gray en Wilson al vanaf 1963 "twee of drie keer per maand" professioneel contact hadden.

Hoewel Wilsons voornaamste specialiteit dekmantelbedrijven waren die werden gebruikt om heimelijk goederen te verschepen en te smokkelen namens de Amerikaanse inlichtingendienst, voerde hij ook seksuele chantage operaties uit voor de CIA, vooral rond de tijd van het Watergate schandaal, volgens zijn vroegere partner en collega agent bij de CIA, Frank Terpil.

Terpil vertelde later aan auteur en onderzoeksjournalist Jim Hougan:

Historisch gezien was één van Wilson's agentschapstaken het ondermijnen van leden van beide huizen [van het Congres] met alle noodzakelijke middelen.... Bepaalde mensen konden gemakkelijk gedwongen worden door hun seksuele fantasie in het vlees te beleven.... Een herinnering aan deze gelegenheden [werd] permanent opgenomen via geselecteerde camera's.... De technici die verantwoordelijk waren voor het filmen ... [waren] TSD [Technische Diensten Divisie van de CIA]. De onwetende pornosterren vorderden in hun politieke carrières, sommigen zijn misschien nog steeds in functie.

Volgens Terpil runde Wilson zijn operatie vanuit de George Town Club, eigendom van lobbyist en Koreaanse inlichtingenmedewerker Tongsun Park. Volgens de Washington Post richtte Park de club op namens de Koreaanse Centrale Inlichtingendienst "als een primair middel in een illegale poging om Amerikaanse politici en ambtenaren te beïnvloeden." De voorzitter van de George Town Club ten tijde van Wilson's vermeende activiteiten op de locatie was Robert Keith Gray.

DeCamp rapporteerde later dat Wilson's activiteiten een spin-off waren van dezelfde seksuele chantage operatie waarin Cohn betrokken raakte tijdens het McCarthy tijdperk met Lewis Rosenstiel en J. Edgar Hoover.

Vader Ritter en zijn favoriete jongeren

De operatie die naar verluidt werd geleid door Gray en Wilson was niet de enige seksuele chantage operatie die verbonden was met Cohn's netwerk of met invloedrijke Amerikaanse politici uit die tijd. Een ander pedofiel netwerk dat verbonden was met een naaste medewerker van voormalig president George H.W. Bush in het begin van de jaren '90 werd gerund als een filiaal van de katholieke liefdadigheidsinstelling Covenant House, dat was opgericht en werd geleid door pater Bruce Ritter.

In 1968 vroeg Ritter zijn superieur - kardinaal Francis Spellman van het aartsbisdom New York - om toestemming om dakloze tieners, jongens en meisjes, op te nemen in zijn huis in Manhattan. Zoals in deel I van deze serie werd opgemerkt, werd Spellman beschuldigd van pedofilie en wijdde hij bekende pedofielen terwijl hij de hoogste katholieke priester in de Verenigde Staten was. Spellman was ook een naaste medewerker, cliënt en vriend van Roy Cohn, alsmede van diens partner in de rechten Tom Bolan, en Spellman zou op tenminste één van Cohn's "chantagepartijen" aanwezig zijn geweest. Bovendien werkte Spellman's neef, Ned Spellman, voor Roy Cohn, volgens LIFE magazine.

Ritter werd, net als Spellman en andere priesters die onder Spellman dienden, uiteindelijk beschuldigd van het hebben van seksuele relaties met veel van de minderjarige jongens die hij had opgenomen, en van het uitgeven van fondsen van het Covenant House aan overdadige geschenken en betalingen aan de kwetsbare tieners die hij uitbuitte.

Een van Ritter's slachtoffers, Darryl Bassile, schreef een open brief aan hem een jaar nadat het misbruik van de priester van tienerjongens door de pers aan het licht was gebracht: "Je was fout door je lusten te botvieren op een 14-jarige.... Ik weet dat je op een dag voor degene zult staan die over ons allen oordeelt en op dat moment zal er geen ontkenning meer zijn, alleen de waarheid."

Toen Ritter's activiteiten in het Covenant House in 1989 door de New York Post werden onthuld, zou Charles M. Sennott, de Post-verslaggever die het verhaal schreef, later verklaren dat "de wereldlijke machten hem [Ritter] meer beschermden dan het aartsbisdom of de franciscanen". Sennott's verslag werd venijnig aangevallen door columnisten in andere New Yorkse media, machtige politici waaronder de toenmalige gouverneur van New York Mario Cuomo, en ook door de opvolger van kardinaal Spellman, kardinaal John O'Connor.

De waarschijnlijke reden dat deze "wereldlijke machten" de in opspraak geraakte Ritter te hulp schoten, die nooit beschuldigd werd van seksuele relaties met minderjarigen en slechts gedwongen werd zijn functie neer te leggen, is dat het Covenant House en Ritter zelf nauwe banden hadden met Robert Macauley, de kamergenoot van Bush Sr. op Yale en een oude vriend van de familie Bush. Macauley werd door de New York Times beschreven als "instrumenteel" voor de fondsenwerving van Covenant House nadat hij in 1985 tot de raad was toegetreden en verscheidene "andere rijke mensen met goede connecties" had aangetrokken, waaronder voormalige regeringsambtenaren en investeringsbankiers.

George en Barbara Bush ontmoeten bewoners van het New Yorkse Convent House, 22 juni 1989. Vader Bruce Ritter zit op de achtergrond. Rick Bowmen | AP

Macauley's organisatie, de AmeriCares Foundation, die later beschuldigd werd van het doorsluizen van geld naar de Contra's in Centraal Amerika, was een van de belangrijkste financieringsbronnen van Covenant House. Een van de leden van de adviesraad van AmeriCares was William E. Simon, voormalig VS secretaris van de schatkist onder de regeringen van Nixon en Ford, die ook het Nicaraguaanse Freedom Fund leidde, dat hulp stuurde naar de Contra's.

AmeriCares stond er ook om bekend rechtstreeks met de Amerikaanse inlichtingendiensten samen te werken. Zoals de Hartford Courant in 1991 opmerkte: "Goed geïnformeerde voormalige federale ambtenaren, velen met een achtergrond in het inlichtingenwerk, helpen AmeriCares te manoeuvreren in een delicate internationale politieke omgeving."

Bovendien was het bekend dat Ritter het landgoed van Macauley in Connecticut had bezocht en dat hij vice-voorzitter van AmeriCares was tot hij gedwongen werd ontslag te nemen uit het Covenant House. Opmerkelijk is dat de broer van George H.W. Bush, Prescott, ook in de adviesraad van AmeriCares zat. Na het overlijden van George H.W. Bush vorig jaar verklaarde AmeriCares dat hij "een belangrijke rol heeft gespeeld bij de oprichting van de op gezondheid gerichte hulp- en ontwikkelingsorganisatie".

Jaren voordat Ritter werd ontmaskerd als een pedofiel die aasde op de kansarme en kwetsbare tieners die hun toevlucht zochten bij zijn liefdadigheidsinstelling, werd Covenant House zwaar geprezen door President Ronald Reagan, die zelfs een vermelding kreeg in zijn State of the Union toespraak in 1984, waarin Ritter een van de "onbezongen helden" van het land werd genoemd. Van 1985 tot 1989 groeide het budget van Covenant House van 27 miljoen dollar tot 90 miljoen dollar en in het bestuur kwamen machtige personen te zitten, waaronder topmanagers van IBM, Chase Manhattan Bank en Bear Stearns.

In deze periode groeide Covenant House uit tot een internationale organisatie en opende filialen in verschillende landen, waaronder Canada, Mexico en elders in Midden-Amerika. De eerste vestiging in Midden-Amerika werd geopend in Guatemala en werd geleid door Roberto Alejos Arzu, een CIA medewerker wiens plantage werd gebruikt om de troepen te trainen die werden gebruikt in de mislukte "Varkensbaai" invasie van Cuba door de CIA. Alejos Arzu was ook een medewerker van de voormalige door de VS gesteunde dictator van Nicaragua, Anastasio Somoza, en een lid van de Ridders van Malta, een katholieke orde waartoe ook voormalig CIA-directeur William Casey en Roy Cohn's zakenpartner Tom Bolan behoorden. Alejos Arzu werkte ook voor AmeriCares en was verbonden met verschillende Centraal-Amerikaanse paramilitaire groeperingen.

Bronnen van de inlichtingendiensten, geciteerd door DeCamp, beweren dat de door Alejos Arzu geleide tak van Covenant House kinderen leverde aan een in de Verenigde Staten gevestigde pedofielenbende. Jaren later werd Mi Casa, een andere door de VS gerunde liefdadigheidsinstelling in Guatemala die George H.W. Bush persoonlijk had bezocht met zijn vrouw Barbara in 1994, beschuldigd van welig tierende pedofilie en kindermisbruik.

De ondergang van "Washington's Jay Gatsby"

Na zijn baan als ABC News correspondent in de jaren '80 te hebben verlaten, vond Craig Spence succes als een prominente conservatieve lobbyist in Washington. Spence's fortuin zou spoedig drastisch veranderen toen in juni 1989 werd onthuld dat hij in de jaren '80 kinderen had verhuurd aan de machtselite in de hoofdstad in appartementen die werden afgeluisterd met video- en audio-opnameapparatuur. Net als Jeffrey Epstein, die een soortgelijke operatie runde, werd Spence vaak vergeleken met Jay Gatsby, de mysterieuze, rijke figuur uit de bekende roman The Great Gatsby van Fitzgerald.

Een artikel uit 1982 in de New York Times over Spence zei dat zijn "persoonlijke telefoonboek en gastenlijst van feestjes een 'Who's Who' vormen in het Congres, de regering en de journalistiek" en verklaarde dat Spence "door zijn cliënten werd ingehuurd zowel om wie hij kent als wat hij weet". Spence stond er ook om bekend uitbundige feestjes te geven, die de Times beschreef als "vol met notabelen, van ambassadeurs tot televisiesterren, van senatoren tot hoge ambtenaren van Buitenlandse Zaken." Roy Cohn, William Casey en Roy Cohn's journalistieke vriend William Safire waren slechts enkele van de andere aanwezigen op Spence's festiviteiten.

"Volgens Mr. Spence," gaat het Times artikel verder, "is Richard Nixon een vriend. Zo is [voormalig procureur-generaal onder Nixon] John Mitchell. [CBS journalist] Eric Sevareid wordt 'een oude, dierbare vriend' genoemd. Senator John Glenn is 'een goede vriend' en Peter Ustinov [Brits acteur en journalist] is 'een oude, oude vriend'." Opmerkelijk is dat Ustinov voor The European krant schreef kort nadat deze in 1990 was opgericht door Robert Maxwell, de vader van Epsteins vermeende madam Ghislaine Maxwell en een bekende Mossad-agent.

Zeven jaar nadat de Times zijn liefdevolle profiel van Spence publiceerde, werd bekend dat zijn "glitterparty's voor sleutelfiguren van de Reagan- en Bush-regering, mediasterren en topmilitairen" werden afgeluisterd "om de gasten te compromitteren". Volgens het explosieve rapport dat door de Washington Times werd gepubliceerd, werd Spence in verband gebracht met een "homoseksuele prostitutiekring" waarvan de klanten "regeringsambtenaren, lokaal gevestigde Amerikaanse militaire officieren, zakenlieden, advocaten, bankiers, hulpjes van het congres, vertegenwoordigers van de media en andere professionals" waren. Spence bood ook cocaïne aan zijn gasten aan als een ander middel om chantage te verkrijgen.

Volgens het rapport werd Spence's huis "afgeluisterd en had het een geheime tweewegspiegel, en ... hij probeerde bezoekers te strikken voor compromitterende seksuele ontmoetingen die hij dan kon gebruiken als pressiemiddel." Een man die met de Washington Times sprak zei dat Spence een limousine naar zijn huis stuurde, die hem naar een feest bracht waar "verschillende jonge mannen probeerden bevriend met hem te raken." Volgens DeCamp stond Spence erom bekend dat hij op zijn chantageparty's jonge kinderen voor seks aanbood, samen met illegale drugs zoals cocaïne.

Verschillende andere bronnen, waaronder een functionaris van het Witte Huis van Reagan en een sergeant van de luchtmacht die feesten van Spence had bijgewoond, bevestigden dat Spence's huis vol stond met opname-apparatuur, die hij regelmatig gebruikte om gasten te bespioneren en op te nemen, en zijn huis had ook een tweewegspiegel die hij gebruikte om af te luisteren.

Het rapport vermeldde ook Spence's connecties met de Amerikaanse inlichtingendienst, vooral de CIA. Volgens het rapport van de Washington Times pochte Spence "vaak dat hij voor de CIA werkte en bij een gelegenheid zei hij dat hij een tijdje zou verdwijnen 'omdat hij een belangrijke CIA-opdracht had'". Hij was ook nogal paranoïde over zijn vermeende werk voor het agentschap, want hij uitte zijn bezorgdheid "dat de CIA hem zou kunnen 'bedriegen' en hem in plaats daarvan zou doden en het dan op zelfmoord zou laten lijken." Niet lang nadat het rapport van de Washington Times over zijn activiteiten was gepubliceerd, werd Spence dood aangetroffen in het Boston Ritz Carlton en zijn dood werd al snel als zelfmoord bestempeld.

Het rapport van de Washington Times geeft ook een aanwijzing over wat Spence voor de CIA gedaan zou kunnen hebben, want het citeert bronnen die beweerd hadden dat Spence gesproken had over het smokkelen van cocaïne naar de V.S. vanuit El Salvador, een operatie waarvan hij beweerde dat er Amerikaanse militairen bij betrokken waren. Gezien de timing van deze opmerkingen van Spence, Spence's machtige connecties, en de betrokkenheid van de CIA bij de ruil van cocaïne voor wapens in het Iran Contra schandaal, kunnen zijn opmerkingen veel meer zijn geweest dan alleen maar opschepperij bedoeld om indruk te maken op zijn feestgasten.

Een van de meest cruciale delen van het schandaal rond Spence was echter het feit dat hij tijdens de regering George H.W. Bush 's avonds laat het Witte Huis kon betreden met jonge mannen die door de Washington Times werden omschreven als "call boys".

Spence verklaarde later dat zijn contacten binnen het Witte Huis, die hem en zijn "call boys" toegang verschaften, "top-level" functionarissen waren en hij noemde specifiek George H.W. Bush's toenmalige Nationale Veiligheidsadviseur Donald Gregg. Gregg werkte sinds 1951 bij de CIA voordat hij in 1982 ontslag nam om nationaal veiligheidsadviseur te worden van Bush, die toen vice-president was. Voordat hij zijn functie bij de CIA neerlegde, had Gregg direct onder William Casey gewerkt en, aan het eind van de jaren 70, aan de zijde van een jonge William Barr bij het dwarsbomen van het Pike Committee en het Church Committee van het Congres, die vanaf 1975 onderzoek deden naar de CIA. Een van de zaken die zij moesten onderzoeken waren de "liefdesvallen" van de CIA, of seksuele chantage operaties die gebruikt werden om buitenlandse diplomaten naar afgeluisterde appartementen te lokken, compleet met opname apparatuur en twee-weg spiegels.

Barr zou later de procureur-generaal van Bush worden en onder Trump opnieuw die post bekleden. Bovendien werkte Barrs vader voor de voorloper van de CIA, het Office of Strategic Services (OSS) en wierf hij een jonge Jeffrey Epstein aan, toen nog een schoolverlater, om les te geven aan de elitaire Dalton School, waar Epstein later werd ontslagen. Een jaar voor hij Epstein aannam, publiceerde Donald Barr een science fiction fantasie roman over sex slavernij. In hetzelfde jaar dat Donald Barr Epstein inhuurde, werkte zijn zoon voor de CIA. Bill Barr heeft geweigerd zich terug te trekken uit de zaak Epstein, ook al werkte hij bij hetzelfde advocatenkantoor dat Epstein in het verleden heeft bijgestaan.

Donald Gregg is ook verbonden met de "invloedmachine" van Roy Cohn door het huwelijk van zijn dochter met Christopher Buckley, de zoon van de conservatieve journalist William Buckley, een naaste vertrouweling en vriend van zowel Roy Cohn als Cohn's zakenpartner Tom Bolan.

De rapporten van de Washington Times over Spence's kinderseksbende onthullen ook zijn nauwe banden met niemand minder dan de alomtegenwoordige Roy Cohn. Een van de bronnen van de Times voor zijn eerste verhaal over het schandaal beweerde dat hij een verjaardagsfeestje voor Roy Cohn had bijgewoond dat Spence bij hem thuis had georganiseerd en dat CIA-directeur William Casey daar ook aanwezig was. Spence zou in het rapport ook vaak opscheppen over zijn sociale metgezellen en Cohn regelmatig noemen en beweren dat hij Cohn bij andere gelegenheden dan het voornoemde verjaardagsfeestje bij hem thuis had ontvangen.

"Lichamen van God"

De onthulling van Craig Spence's "call boy ring" leidde al snel tot de ontdekking van het beruchte Franklin kindermisbruik en rituele moord schandaal. Die smerige operatie werd geleid vanuit Omaha, Nebraska door Larry King, een prominente lokale Republikeinse activist en lobbyist die de Franklin Community Federal Credit Union leidde totdat deze werd gesloten door de federale autoriteiten.

Begraven in een artikel van mei 1989 in de Omaha World Herald's onderzoek naar King's Credit Union en seksbende, is een veelzeggende onthulling: "In de tweeënzestig maanden sinds de federale autoriteiten Franklin sloten, bleven geruchten aanhouden dat geld van de kredietunie op een of andere manier zijn weg vond naar de Nicaraguaanse contra rebellen.

De mogelijkheid dat King's frauduleuze kredietunie heimelijk de Contra's financierde werd ondersteund door latere berichtgeving van Pete Brewton van de Houston Post, die ontdekte dat de CIA, in samenwerking met de georganiseerde misdaad, heimelijk geld had geleend van verschillende spaar-en leningen (S&L) instellingen om heimelijke operaties te financieren. Een van die S&L's had Neil Bush, de zoon van George H.W. Bush, in de raad van bestuur en had zaken gedaan met de organisatie van King.

Een ander verband tussen King en het Iran Contra team is het feit dat King medeoprichter was van en meer dan $25.000 doneerde aan een organisatie die gelieerd was aan de Reagan regering, Citizens for America, die spreekbeurten sponsorde voor Lt. Col. Oliver North en Contra leiders. De toenmalige directeur van Citizens for America was David Carmen, die tegelijkertijd een public relations bedrijf runde met het voormalige hoofd van de geheime operaties van de door Casey geleide CIA, zijn vader Gerald, die ook door Reagan was benoemd tot hoofd van de General Services Administration en vervolgens tot ambassadeur.

Een van de onderzoeksjournalisten die onderzoek deed naar de Craig Spence ring vertelde DeCamp later dat Spence's ring verbonden was met King:

De manier waarop we Larry King en zijn callboy-ring uit Nebraska ontdekten, was door te kijken in de kredietkaartfiches van Spence's ring, waar we King's naam vonden."

Later werd bekend dat King en Spence in feite zakenpartners waren, omdat hun kinderbendes opereerden onder een grotere groep die de bijnaam "Bodies by God" had.

Hoeveel groepen er precies opereerden onder deze overkoepelende groep, "Bodies by God", is onbekend. Wat wel bekend is, is dat de ringen van zowel King als Spence met elkaar verbonden waren en dat beiden ook verbonden waren met prominente functionarissen in de regering van Reagan en daarna George H.W. Bush, waaronder functionarissen met banden met de CIA en Roy Cohn en zijn netwerk.

Spence had zelfs, enkele maanden voor zijn vermeende zelfmoord in het Boston Ritz Carlton, aan de Washington Times verslaggevers Michael Hedges en Jerry Seper, die het verhaal oorspronkelijk naar buiten hadden gebracht, laten doorschemeren dat zij slechts de oppervlakte hadden geraakt van iets veel duisterder:

Al deze dingen die jullie hebben ontdekt [over call boys, omkoping en de rondleidingen in het Witte Huis], om eerlijk te zijn, zijn onbeduidend vergeleken met andere dingen die ik heb gedaan. Maar ik ga je die dingen niet vertellen, en op een of andere manier zal de wereld doorgaan."

Er zij ook gewezen op de rol van de FBI in dit alles, met name in het Franklin-schandaal van seksueel misbruik van kinderen. De kindermisbruikbende van Larry King werd inderdaad snel en agressief in de doofpot gestopt door de FBI, die een verscheidenheid aan achterbakse tactieken gebruikte om de realiteit van King's smerige operatie te begraven. Hier is het belangrijk te herinneren aan de sleutelrol die voormalig FBI directeur J. Edgar Hoover speelde in soortgelijke seksuele chantage operaties waarbij kinderen werden misbruikt (Zie Deel I) en de nauwe relatie tussen Hoover, Roy Cohn en Lewis Rosenstiel, die later Hoover's voormalige rechterhand bij de FBI, Louis Nichols, in dienst nam.

Jaren later zou uit door de FBI vrijgegeven documenten blijken dat Epstein in 2008, toen Robert Mueller directeur van het Bureau was, informant van de FBI werd in ruil voor immuniteit voor toen lopende federale aanklachten, een deal die niet doorging toen Epstein onlangs werd gearresteerd op grond van nieuwe federale aanklachten. Bovendien zou voormalig FBI-directeur Louis Freeh worden ingehuurd door Alan Dershowitz, die wordt beschuldigd van verkrachting van meisjes in Epsteins huizen en ooit karaktergetuige was voor Roy Cohn, om de slachtoffers van Epstein te intimideren. Zoals eerder vermeld, werd Freeh's vroegere benoeming tot rechter in het United States District Court for the Southern District of New York georkestreerd door Cohn's advocatenpartner Tom Bolan.

Het in de doofpot stoppen van de zaak Franklin door de FBI is dus slechts één voorbeeld van de jarenlange praktijk van het Bureau om deze pedofielenbendes te beschermen wanneer er leden van de Amerikaanse politieke elite bij betrokken zijn en het Bureau een gestage voorraad chantagemateriaal verschaft. Het is ook de moeite waard vraagtekens te zetten bij de onpartijdigheid van een van de hoofdaanklagers in de Jeffrey Epstein-zaak, Maurene Comey, die de dochter is van voormalig FBI-directeur James Comey.

De verrotting aan de top

Terwijl er verschillende operaties van seksuele handel verbonden waren met zowel Roy Cohn als de machtshallen onder de Reagan regering, blijkt dat in een kwestie van maanden na Cohn's dood een ander individu een centrale figuur werd in het machtige netwerk dat Cohn had gecultiveerd.

Die persoon, Jeffrey Epstein, zou, na zijn ontslag van de Dalton School, worden aangeworven door Alan "Ace" Greenberg, een goede vriend van Cohn, om bij Bear Stearns te gaan werken. Na het verlaten van Bear Stearns en het werken als een vermeende financiële "premiejager" voor klanten waaronder naar verluidt de aan Iran-Contra gelinkte wapenhandelaar Adnan Khashoggi, zou Epstein in contact komen met Leslie Wexner, een miljardair dicht bij de aan Meyer Lansky gelinkte Bronfman familie, die zelf banden had met leden van georganiseerde misdaadsyndicaten die ooit door Cohn werden vertegenwoordigd.

In hetzelfde jaar dat Wexner zijn decennialange relatie met Epstein zou beginnen, zou een andere vriend van Cohn met banden met het Witte Huis van Reagan en de familie Trump, Ronald Lauder, Epstein een Oostenrijks paspoort bezorgen met Epsteins foto maar een valse naam.

Lauder, Wexner en de Bronfmans zijn leden van een elite-organisatie die bekend staat als de Mega Group, waartoe ook andere met Meyer Lansky verbonden "filantropen" behoren, zoals hedge fund manager Michael Steinhardt. Hoewel Epstein een aanzienlijke overlapping vertoont met het netwerk dat in dit verslag en deel I van deze serie wordt beschreven, is hij ook nauw verbonden met de Mega Group en de medewerkers daarvan, waaronder de vader van Ghislaine Maxwell, Robert Maxwell.

Deel III van deze serie zal zich richten op de Mega Group en haar banden met het netwerk dat in deel I en II is beschreven. Daarnaast zal ook de rol van de staat Israël, de Mossad en verschillende pro-Israël lobby organisaties worden besproken in relatie tot dit netwerk van seksuele chantage operaties en Jeffrey Epstein.

Het is hier dat de volle omvang van het Epstein-schandaal in beeld komt. Het is een criminele en gewetenloze chantageoperatie die al meer dan een halve eeuw wordt uitgevoerd door invloedrijke figuren, verborgen in het volle zicht, en waarbij het leven van onnoemelijk veel kinderen wordt uitgebuit en verwoest. In de loop der jaren heeft het vele vertakkingen gekregen en heeft het zich tot ver buiten de Verenigde Staten verspreid, zoals blijkt uit de activiteiten van Covenant House in Latijns-Amerika en Epsteins eigen internationale inspanningen om meer meisjes te ronselen om te worden misbruikt en uitgebuit.

Dit alles heeft plaatsgevonden met het volle medeweten en de zegen van topfiguren in de wereld van de "filantropie" en in de Amerikaanse regerings- en inlichtingengemeenschappen, met grote invloed op verschillende presidentiële regeringen, met name sinds de opkomst van Ronald Reagan en doorlopend tot en met Donald Trump.

Het oorspronkelijke artikel is hier

postimg.cc